To się dzieje trochę „poza nami”. Zjawia się w naszym życiu człowiek, który staje się tym najważniejszym. Może na początku jeszcze o tym nie wiemy, może patrzymy na niego zupełnie zwyczajnie. Nie ma tego jednego błysku, który mówiłby nam „to on, to ona”. Z czasem jednak wszystko się krystalizuje i okazuje się, że coraz trudniej nam wyobrazić sobie życie, w którym tej osoby nie ma. A przecież jeszcze wczoraj było zupełnie inaczej. Wczoraj gotowi byliśmy szukać tego zakochania za wszelką cenę.
Moi znajomi poznali się na studiach. Ot zwykła, przyjacielska znajomość, nic więcej. Lubili swoje towarzystwo, ją bawiły jego żarty, a on uwielbiał słuchać jak ona mówi, opowiada, śmieje się odrzucając na plecy ciemne włosy. Wiedzieli o sobie wiele, dobrze się rozumieli. Spędzili we dwoje nie jeden wieczór, znali swoje historie, rozumieli się bez słów.
On był typem samotnika. Może dlatego rozpadały się jego związki? Nigdy nie szukał nikogo „na siłę”. Ale zawsze miał wrażenie, że z osobami, z którymi się spotykał, nie łączyło go aż tak wiele, by móc powiedzieć „to miłość mojego życia”. Nigdy tego nie poczuł. Tak przynajmniej mu się wydawało.
Spotkali się ponownie po 15 latach, zupełnie przypadkiem, na ulicy. Poznała go od razu. Jasne, pewne spojrzenie niebieskich oczu, uśmiech, który wcześniej często dodawał jej otuchy, pewność siebie… Na jego twarzy pojawiło się kilka zmarszczek, ale to tylko dodało mu uroku. I takiej przyjemnej „swojskości”. Wspomnienie dawnych, dobrych lat wróciło, a z nim – radość.
Ucieszyła się. Tak szczerze, mocno. Ogarnęło ją coś w rodzaju wzruszenia. Tłumaczyła sobie to jako sentymentalny powrót do wczesnej młodości. Poza tym zawsze go bardzo lubiła i często zastanawiała się, jak potoczyły się jego losy.
A on? Chyba pierwszy raz zobaczył w niej kobietę, a nie kumpelę. Zmieniła się. Nie była już tą smukłą, wesołą dziewczyną, prawie „dziewczynką”. Była osobą, która przeżyła śmierć rodziców, stratę ciąży i poważne miłosne rozczarowanie. Mądre oczy patrzyły na niego inaczej niż kiedyś. Wzruszyły go te zmiany w jej wyglądzie, poruszyły coś w środku, głęboko. Spontanicznie wziął ją za rękę.
Przez te 15 lat zdarzały się chwile, w których o niej myślał, jasne. Ale to spotkanie zaskoczyło go stopniem emocjonalności. To nie była tylko radość ze spotkania ze starą przyjaciółką. Jej widok tchnął w niego nadzieję na to, że może być szczęśliwy w relacji z drugą osobą.
Umówili się na kawę, potem na wernisaż wspólnej znajomej. Zorganizowali spotkanie dawnych przyjaciół z roku. Odnowili przyjaźń, ale oboje czuli, że rodzi się między nami uczucie, które znaczy dużo więcej.I nagle, po latach okazało się, że to na siebie właśnie czekali. Że chcą tego samego, że jej nie przeszkadza jego powolność w podejmowaniu decyzji, a on widzi w niej motywację do zmian na lepsze. Że nie kłócą się o bzdety, a ściany w mieszkaniu pomalowaliby na ten sam kolor. Że ona lubi spać dłużej, a on wstać wcześniej i przygotować dla nich śniadanie. Że wieczorem ona słucha swojej muzyki, a on czyta opierając głowę na jej kolanach. I tak właśnie jest idealnie.
Dziś mijają 3 lata od tamtego spotkania na ulicy. Basia i Rafał są razem, szczęśliwi, spełnieni. Myślą o założeniu rodziny, adoptowali psa ze schroniska. Oboje mówią, że po raz pierwszy w życiu są w związku, w którym nie czują presji, tylko radość z przebywania w towarzystwie ukochanej osoby. Że ona nie czuje się oceniana, tylko ważna. A on rozumie wreszcie, jak ważne są kompromisy.
Czekali na siebie, to pewne. Dopełniają się i wiedzą, że nie mogą tego stracić, zepsuć. A ja w nich wierzę, tak jak wierzę w to, że czasem miłość przychodzi pózniej. Jak dawno niewidziany przyjaciel.
