„Adoptujmy go” – powiedziała Olga, kiedy usłyszała, że na oddziale leży kilkumiesięczny chłopiec. Został przywieziony z ośrodka prowadzonego przez siostry zakonne.
Spotkanie w szpitalu
Wtedy jeszcze oboje nie widzieli Kamila. Poza tym nie planowali adopcji dziecka. Dwa lata po ślubie. Szczęśliwi. Do Centrum Zdrowia Dziecka jeździli do siostrzeńca Olgi – Antka chorującego na serce. Na tę samą salę co Antek, trafił Kamil z ciężką wadą serca: pojedyncza komora, wspólny pień tętniczy. – Przy każdym chorym dziecku był choć jeden rodzic. Kamil leżał zupełnie sam. Zaczęliśmy jeździć do szpitala nie tylko dla Antka, ale też dla niego – wspomina Adam, dziś ojciec chłopca.
– Przez ten czas wizyt w szpitalu bardzo się z Kamilem zżyliśmy. W Centrum Zdrowia Dziecka jako półroczne niemowlę znalazł się ponownie ze względu na pogarszający się stan zdrowia. Potrzebował opieki i miłości, którą oczywiście od zakonnic, u których przebywał, otrzymywał.
Jednak wiadomo, że dla tak małego dziecka najważniejsze jest ciepło rodzinne, dzieci powinny dorastać w swoich domach, otoczone osobami, których zapach, głos i bicie serca jest im doskonale znane.
Choć najpierw pojawił się impuls, to jednak nie była łatwa decyzja. Tysiące wątpliwości, strach, obawy. – Nie wyobrażaliśmy sobie, że Kamil wróci a my stracimy z nim kontakt. Oczywiście mogliśmy zostać wolontariuszami w domu pomocy i odwiedzać chłopca. Ale zdawaliśmy sobie sprawę, że odległość nie pozwoliłaby nam być tam tak często, jakbyśmy chcieli – szczerze mówi Adam.
Trudna decyzja
Jedni znajomi mówili im, żeby dali sobie spokój, że jeszcze będą mieć swoje dzieci, że właściwie nie wiadomo, czy Kamil oprócz jednokomorowego serca nie choruje na coś jeszcze, jakie są rokowania lekarzy, ile operacji, zabiegów i rehabilitacji ma jeszcze przed sobą. Byli też tacy, którzy powtarzali Oldze i Adamowi, że nie mogą odebrać Kamilowi nadziei, którą w nim zasiali. – Przecież jakbyśmy wtedy go zostawili, to do końca życia byśmy się zastanawiali, co się z nim stało, czy żyje, czy jest szczęśliwy. W ogóle nie było o czym mówić – wspomina Adam.
Kamila spotkali w szpitalu w październiku 2013 roku, a w grudniu zaczęli zbierać dokumenty niezbędne do adopcji. – W okresie świątecznym dostaliśmy możliwość poprzebywania dłużej z Kamilem, zakonnica – prawny opiekun Kamila, chciała, byśmy byli pewni naszej decyzji. Po Świętach wzięliśmy udział w wizycie kontrolnej Kamila i kardiologa. Wracając mieliśmy wypadek samochodowy. Dramatyczny, na szczęście nam nic się nie stało, choć auto nadawało się tylko do kasacji, nikt z nas nie odniósł większych obrażeń. Mówiliśmy, że to był znak, by dłużej nie zwlekać z decyzją.
W styczniu wyrokiem sądu chłopiec mógł zostać na stałe z Olgą i Adamem, a kilka miesięcy później po przejściu procesu adopcyjnego małżeństwo mogło adoptować chłopca. – Kamil miał wnętrostwo obustronne (niezstąpienie jąder – przypis red.), przeszedł dwie operacje. Chcieliśmy naprawić wszystko co mogło stać na drodze do jego zdrowia. Byliśmy z Kamilem u gastrologa, laryngologa, okulisty, logopedy, psychologa, psychiatry.
Jednak zdrowie fizyczne to nie wszystko. Nim Kamil trafił do Olgi i Adama większość swojego życia spędził w szpitalach. – Ta długie pobyty w szpitalu odbiły się na jego wrażliwości. Do dzisiaj nawet w ciągu dnia śpi spokojnie, tylko wtedy, gdy jedno z nas zasypia obok niego. Bardzo długo budził się w nocy i płakał. Jego poczucie bezpieczeństwa było właściwie zerowe. Musieliśmy poświęcić dużo czasu i cierpliwości, by nam zaufał, by się nie bał, że znowu go ktoś zostawi. Ale było warto. Dziś jest rezolutnym chłopcem.
Walka o zdrowie
Wada serca chłopca nie pozwala jednak jego rodzicom pozostać spokojnymi. Co prawda lekarze Centrum Zdrowia Dziecka uspokajali mówiąc, że chłopca czeka jeszcze jedna operacja, ale że nic złego z jego zdrowiem się nie dzieje. – Zaczęło jednak nas niepokoić, że Kamil szybko się męczy, zauważyliśmy postępującą sinicę, spadła mu saturacja – tłumaczy Adam.
Adopcyjni rodzice Kamila szukali informacji o wadzie serca swojego syna, rozmawiali z rodzicami dzieci, które również chorują, spotkali się ze specjalistami. Opinie były różne, jedni mówili, że Kamil powinien przejść operację w wieku pięciu czy sześciu lat, inni, że powinna ona się odbyć już rok wcześniej. – Załamaliśmy się. Ale nie zamierzaliśmy się poddać. Zaczęliśmy szukać jak najlepszej formy pomocy dla naszego syna. Skontaktowaliśmy się z kliniką w Monachium, w której profesor Malec zajmuje się takimi przypadkami jak nasz Kamil. Operacja jest tam wykonywana na bijącym sercu, co prawdopodobnie zmniejsza ryzyko powikłań.
Organizm trzyletniego Kamila mocno walczy, lekarze ostrzegają, że już jest niedotleniony i postępują w nim nieodwracalne zmiany. – Nie chcemy zaprzepaścić tego, co już udało się nam osiągnąć – dzięki wizytom u specjalistów, rehabilitacji i zajęciom wspomagającym Kamil nadrobił wszelkie opóźnienia ruchowe i psychofizyczne. Ten chłopiec wniósł w nasze życie tyle radości i szczęścia. To wyjątkowe dziecko, które z pewnością nie bez powodu stanął na naszej drodze, podobnie jak my na jego… Musieliśmy się spotkać. I nie chcemy teraz się poddać, pozwolić mu odejść, kiedy nie wyobrażamy sobie życia bez niego.
Olga jest w ciąży, we wrześniu Kamil zostanie starszym bratem. – Bardzo byśmy chcieli już wtedy być wszyscy razem, po trudnej operacji – mówi Adam. Jest w nim siła i determinacja.
Kamil choć dopiero skończył trzy lata został mocno doświadczony przez los. Ale to nie jest smutna historia o chorym chłopcu. To historia, która niesie nadzieję, że chłopiec, któremu właściwie nikt nie daje szans na przeżycie, który, choć jego serce składa się tylko z jednej komory kocha i jest kochany. Olga i Adam oddali mu swoje serca, teraz on potrzebuje szansy, by odzyskać swoje.
Na operację w Monachium potrzeba około 160 000 złotych. – 60 tysięcy mam uzbieranych na koncie fundacji z wpłat własnych – z 1% oraz darowizn od przyjaciół i znajomych. Potrzebujemy reszty, by zapewnić Kamilowi jak najlepszą opiekę. Niestety bardzo ważny jest tu czas…
Adam podkreśla, że gdyby udało im się zebrać środki, to wspomogą jeszcze siostrzeńca Olgi – tego, który leżał razem z Kamilem na jednej sali warszawskiego szpitala. Zbiórka dopiero się rozpoczęła – pieniądze zbierane są w Fundacji „Mam Serce”. Może i ty dołożysz swoją cegiełkę niosąc pomoc Kamilowi, choćby poprzez udostępnienie tej historii.
