Zamiokulkas to charakterystyczna roślina doniczkowa, którą często można spotkać w domach, biurach, bankach czy w innych użytkowych lokalach. Jest nie tylko dekoracyjna, ale także wybacza różne pielęgnacyjne grzechy, więc z powodzeniem zajmie się z nią nawet początkujący amator uprawy kwiatów. Czego potrzebuje zamiokulkas, by zachwycał swoim wyglądem?
Zamiokulkas zamiolistny
Zamiokulkas doskonale się utrzymuje w domu, ze względu na niewielkie wymagania i wytrzymałość na trudne warunki. W naturze porasta suche tereny wschodniej i północno-wschodniej Afryki, stąd jego odporność na popełniane błędy i niedopatrzenia. Jest on sukulentem i potrafi gromadzić zapas wody i składników odżywczych w bulwiastym, podziemnym kłączu, jak i liściach. Jego cechą charakterystyczną są mięsiste, jajowate, ciemnozielone liście, wyrastające z ułożonych naprzemianlegle grubych pędów osiągających długość nawet 150 cm. Zamiokulkas rośnie raczej powoli, wypuszczając co roku kilka młodych liści.
Fot. iStock/Zamiokulkas
Zamiokulcas zamiolistny posiada ciekawe odmiany, z których szczególnym zainteresowaniem cieszy się zamiokulkas Rave oraz zamiokulkas Zenzi.
Zamiokulkas Raven
Charakteryzuje się czarnym wybarwieniem mięsistych liści. Podobnie jak podstawowy gatunek, Raven nie ma szczególnych wymagań do uprawy, dobrze znosi różne temperatury, suche powietrze, jak i przesuszoną ziemię w doniczce.
Zamiokulkas Zenzi
To miniaturowa odmiana zamiokalkusa o zwartym pokroju, grubszych pędach i ściślej usadowionych liściach. Pędy Zenzi są krótsze niż u zwykłego zamiokulkasa, posiada mniejsze, ale równie błyszczące i ciemnozielone liście. Zamiokulkas Zenzi również ma małe wymagania i dużą odporność na popełniane błędy.
Zamiokulkas a zamia — co je różni?
Zamia i zamiokulkas to określenia używane zamiennie, ale błędnie. Zamia to odrębna roślina, choć z powodu wyglądu nietrudno o pomyłkę. Jak można je od siebie odróżnić?
Zamiokulkas nie ma pnia i nie wytwarza łodyg, lecz podziemne kłącza, na których pojawiają się liście. Roślina ta głównie rozrasta się wszerz, nie przekraczając wysokości 1 metra.
Zamia posiada wydłużający się wraz ze wzrostem rośliny pień, z którego wyrastają liście. Z tego powodu zamia nieco przypomina palmę.
Obie rośliny mają podobne wymagania, ale różnica polega na tym, że w przeciwieństwie do zamiokulkasa zamia nie zniesie nawet krótkiego przesuszenia podłoża w doniczce. Zamia lepiej czuje się także w powietrzu o podwyższonej wilgotności, a więc wymaga zraszania.
Fot. iStock/Zamiokulkas
Pielęgnacja zamiokulkasa — jakich warunków potrzebuje ta roślina?
Zamiokulkas zamiolistny nie bez przyczyny został określony mianem żelaznej rośliny. Nie wymaga uwagi na co dzień, poradzi sobie nawet z dłuższym przesuszeniem, małą ilością światła i ewentualnymi chorobami czy szkodnikami. To wystarczy, by przetrwał, ale by zachwycał wyglądem trzeba zapewnić mu warunki, w których czuje się najlepiej.
Stanowisko dla zamiokulkasa
Zamiokulkasa najlepiej postawić w miejscu jasnym, ale oddalonym nieco od ostrego słońca. Zbyt mocne słońce doprowadzi do poparzeń liści, natomiast za mała ilość słońca sprawi, że jego pędy wydłużą się i staną się jasnozielone. Warto obracać raz na jakiś czas doniczkę, ponieważ liście zamiokulkasa ustawiają się w stronę źródła światła. Roślina najlepiej czuje się w temperaturze w przedziale 22-25º C. Duże spadki temperatur jej szkodzą, podobnie jak przeciągi.
Do uprawy zamiokulkasa polecana jest ziemia próchnicza, żyzna, o odczynie kwaśnym lub lekko kwaśnym. Konieczne jest usypanie na dnie doniczki warstwy drenażowej, aby korzenie nie stały w wodzie. Zamiokulkasa nie trzeba często nawozić, ale w okresie intensywnego wzrostu poleca się używanie nawozu wieloskładnikowego, stosując pomniejszoną o połowę zalecaną dawkę.
Zamiokulkas — podlewanie
Ponieważ zamiokulkas zamiolistny jest sukulentem, nie wymaga częstego podlewania. Roślina gromadzi wodę w liściach i podziemnych kłączach, dzięki czemu da sobie radę przez kilka tygodni bez kropli wody. Zimą ograniczenie częstotliwości podlewania zamiokulkasa jest wręcz konieczne. Roślina nie znosi nadmiaru wilgoci, więc trzeba podlewać go rozsądnie. Przelewanie jej spowoduje gnicie i zamieranie. Najlepiej podlewać zamiokulkasa odstałą wodą o temperaturze pokojowej w momencie, gdy wierzchnia warstwa ziemi w doniczce zupełnie przeschnie. Nie należy zalewać liści, ponieważ pokryje je nieestetyczny nalot.
Fot. iStock/Zamiokulkas
Zamiokulkas — rozmnażanie i przesadzanie
Zamiokulkas wymaga przesadzania wiosną do większych doniczek. Młodsze egzemplarze przesadza się raz do roku, a starsze co dwa, trzy lata. Nowa doniczka powinna być o kilka centymetrów szersza, ale nie za wysoka, ze względu na rozrastające się podziemne kłącza rośliny.
Zamiokulkasa można rozmnożyć prostym sposobem, przez podział kłącza dorosłego egzemplarza, przy okazji przesadzania do większej doniczki wiosną. Inną metodą na rozmnażanie jest podział rośliny poprzez pobranie sadzonek z liści. Pojedyncze liście należy odciąć przy ich nasadzie i włożyć na głębokość około 1 cm w mieszance torfu z piaskiem w proporcji 1:1. Korzenie powinny pojawić się po kilku tygodniach. W czasie ukorzeniania się szczepki należy zadbać o podwyższoną wilgotność i temperaturę ok. 22-24 C. Ta metoda dedykowana jest osobom cierpliwym, ponieważ upłynie sporo czasu, zanim z małej szczepki rozwinie się dorosła, pokaźnych rozmiarów roślina.
FB/ohmepl
