Patrzę na was jak siedzicie na podłodze i gracie w Monopoly. Kłócicie się, śmiejcie, Olka próbuje oszukiwać (jak zawsze), a Franek wszystko analizuje. Ty dobrze się bawisz, od czasu do czasu zerkasz w moją stronę, bo krzątam się po kuchni przygotowując kolację.
Jesteśmy taką normalną rodziną. Jakich wiele. My, dwoje dzieci, mieszkanie w kredycie, praca, spotkania z przyjaciółmi. Każdy nasz dzień wygląda podobnie, ale to nie zarzut. Żyjemy pewnym rytmem, z którego trochę wypadamy w wakacje, kiedy dwoimy się i troimy, żeby spędzić ze sobą, a może raczej z dziećmi trochę więcej czasu, im zapewnić jak najwięcej wrażeń. A to morze, to góry, to wypad za granicę, weekend u znajomych, kolejny u rodziny. Zaraz wrócimy do dobrze znanego rytmu. Nastawiony rano budzik, z trzy razy przełączaną drzemką. Wstać, obudzić dzieci, wyskoczyć po bułki na śniadanie, ogarnąć poranek tak, żebyśmy nie spóźnili się do pracy, szkoły. Nie zdążę się obejrzeć, a wszyscy się rozpierzchniemy, każdy do swojego dnia, po drodze ustalając kto i kiedy i skąd obierze dzieci, gdzie zawiesie, co z obiadem i zakupami.
Spotkamy się wszyscy razem pewnie wieczorem. Sprawdzając lekcje, rozmawiając jak było w szkole. Skupiając się bardziej na dzieciach niż na sobie. Jasne, jak ty będziesz miał mi coś do opowiedzenia, to powiesz, podobnie ja. Ale pewnie zajmę się kuchnią, kolacją, sprawdzaniem, czego nam brakuje w lodówce. Ty wyskoczysz po zakupy, zagonisz dzieci do kąpieli, ściągniesz pranie i poukładasz walające się po poranku ubrania.
A wieczorem usiądziemy na kanapie, ja pewnie jeszcze coś sprawdzając w komputerze, ty bezmyślnie przełączając kanały w telewizorze, dopóki nie znajdziesz czegoś sensownego. Być może któreś z nas zaśnie niemal na siedząco, a drugie obudzi, gdy będzie szło spać. Kiedy będzie potrzeba, omówimy jakieś kwestie dotyczące dzieci, może rachunków, wymienimy się spostrzeżeniami o nowych sąsiadach, ustalimy, co kupić twojej mamie na urodziny,
Zobacz, tacy jesteśmy przewidywalni, tacy normalni. I choć czuję spokój i bezpieczeństwo patrząc na was grających w Monopoly, czuję smutek. Ten smutek czasami widzę też w twoich oczach. Ale nie mówimy o tym, udajemy, że go nie ma. Nie dajemy sobie prawa, do wyrażenia tego, o czym marzymy, czego pragniemy, czego nam brak. Tak, brak.
Czasami zastanawiam się, czy to grzech tak myśleć. Czy mam prawo chcieć czegoś więcej? Czy jestem aż tak niewdzięczna, że do końca nie potrafię docenić tego, co mam? Ale przecież doceniam. Jestem wdzięczna za zdrowie i uśmiech moi dzieci, za to, że na ciebie mogę liczyć, za pewność, że zawsze staniesz po mojej stronie. Za spokój, który w sobie noszę. Tylko ten ścisk żołądka przed snem…
A przecież ja wcale nie chcę dużo. Naprawdę. Już dawno przestałam wierzyć w księcia na białym koniu, co to namiętnością i pożądaniem mógłby obdarować całe królestwo. Wyżej cenię nasze partnerstwo niż jakąkolwiek iluzję, w której miałabym się na chwilę zatrzymać, w romansie, jednorazowej zdradzie. Nie chcę tego, bo nie potrafiłabym ciebie skrzywdzić. Ale chciałabym, żebyś musnął moją szyję przechodząc obok mnie w kuchni.
Żebyś znacząco dotknął ramienia, kiedy pochylam się nad zeszytami dzieci.
Żebyś zamknął mi komputer, mówiąc, że teraz czas dla nas.
Żebyś napisał w ciągu dnia, jak bardzo za mną tęsknisz.
Żebyś zadbał o weekend bez dzieci.
Zabrał mnie do kina na film, który chciałam zobaczyć.
Kupił bilety na koncert, o którym marzyłam.
Chciałabym, żebyśmy przestali skupiać się tak bardzo na sobie osobno. Na swoim zmęczeniu, stresie, obowiązkach. Chciałabym, żebyśmy spojrzeli na siebie ponad tym wszystkim, wyciągając głowy nad dzieci, nad domowe obowiązki, nad prace. Byśmy poczuli, że to my stanowimy fundament tego, co wokół nas najważniejsze. Żebyśmy dostrzegli, że my to zbudowaliśmy, postawiliśmy, choć czasami cegły były dziurawe i trzeba je było wymieniać.
Chciałabym, żebyśmy poczuli się wyjątkowo ze świadomością, że mamy siebie nawzajem. Że pomimo różnic, pomimo dwóch różnych osobowości, jesteśmy jednak jednością. Że to nam wyszło. Że gdyby nie my, gdyby nie nasza miłość, zawziętość i ciężka praca, nie byłoby nas teraz tutaj razem.
Chciałabym, żebyśmy byli dumni z tego, że ty jesteś ze mną, a ja z tobą.
Chciałabym poczuć, że jestem dla ciebie nadal kimś więcej niż życiową partnerką, mamą twoich dzieci, przyjaciółką. Chciałabym poczuć się kobietą, bez której nie wyobrażasz sobie swojego życia, wokół której kręci się twoje szczęście, która jest dla ciebie ważna, najważniejsza. I chciałabym, żebyś też tak się poczuł. Żebyśmy oboje wiedzieli, że mamy siebie nawzajem ponadto, co już razem zdobyliśmy. Że dzieci odejdą, pracę zmienimy, jedne problemy znikną, przyjdą pewnie następne, ale my cały czas będziemy mieć siebie, czasami ze słabnącą namiętnością, czasami z brakiem pożądania. Ale w końcu przypomnimy sobie wszystko, co nas łączy, co ponownie rozpali tę iskrę niewypowiedzianego między nami szczęścia, która zgasi ten smutek codziennej rutyny w naszych oczach.
Kocham cię. Chciałabym, żebyś musnął mój kark i powiedział zaczepnie: „Co ty na to, żebyśmy dzisiaj poszli szybciej do łóżka?’.
