„No dobra, jeśli mężczyzna porzuca raz – to być może dlatego, że związek się nie układał. Albo on się odkochał. Jasne, czasem się zdarza. Najczęściej jednak facet porzuca, bo mu się nudzi. Wierzy, że gdzieś indziej będzie lepiej. Na początku jest. A potem? To samo.
Nie załatwisz spraw ze sobą, nie ma mowy o dobrej relacji. O każdej swojej kobiecie mówiłem: „była beznadziejna”, „odkryłem jaka jest naprawdę”. E tam, gówno prawda. To ja nie wiedziałem jaki jestem naprawdę”
Hubert ( imię zmienione) jest moim dawnym znajomym. Przystojny, dziś ma 45 lat. Spotkałam go niedawno. Wyciszony, zmieniony. „W końcu ja dostałem w tyłek” wyznał. Przyznał się też, że od roku chodzi na terapię. „Dopiero, kiedy spotykasz taką kobietę jak ty, rozumiesz, że byłeś draniem. To, co nazywałeś potrzebą zmiany jest nieodpowiedzialnością, to o czym myślałeś, że jesteś życiem pełną piersią jest tylko iluzją” .
Pięć etapów z życia playboya
(Playboy w rozumieniu Huberta, to facet, który podoba się kobietom, raczej nie jest wierny, albo wierny krótko, ulega fascynacjom, gdy fascynacja mija, szybciutko się wycofuje).
ETAP PIERWSZY – ODKRYWANIE
Byłem dzieckiem, gdy zrozumiałem, że na kobiety działają słowa. Moja mama była śliczną blondynką. Jej włosy pachniały bzem. Do dziś pamiętam ten zapach, uwielbiam kwiatowe perfumy. Matka jest dla mężczyzny punktem odniesienia. Moja była śliczna, ale nieobecna. Czasem bardzo czuła, czasem żyjąca w swoim świecie. Malowała obrazy. „Nie teraz, Hubert, nie teraz” mówiła.
Musiałem chorować, żeby zwróciła na mnie uwagę na dłużej. Mój ojciec odszedł, gdy miałem osiem lat, nigdy się mną nie interesował. Interesowali się mną „wujkowie”, faceci mamy. I najczęściej tak długo, jak ją chcieli zdobyć. Potem bardziej traktowali mnie jak balast w domu. Nie, nie było ich dużo. Trzech, czterech na stałe? Najczęściej znikali z dnia na dzień. Ale ich zniknięcie równało się powrót mamy do mnie– znów była czulsza, poświęcała mi uwagę. Do następnego razu.
Poza tym miałem normalny dom. Kanapki do szkoły naszykowane, raczej czysto. Pieniędzy za dużo nie mieliśmy, mama na co dzień uczyła plastyki w szkole, te obrazy sprzedawała rzadko. Ale wiem, że ludzie mają gorzej.
W wieku 10 lat odkryłem, że jeśli mamę o coś bardzo proszę, jestem miły– ona w końcu się na to godzi.
W wieku 15 odkryłem to samo z dziewczynami. Pytany na terapii o swoje mocne strony jako mężczyzny, uświadomiłem sobie, że moją siłą była empatia. Czuły, ciepły facet milion razy bardziej się podoba kobietom. Tylko, że ta czułość może być też manipulacją. Gdy jesteś młody, nie wiesz tego. Byłem bardzo zakochany w mojej pierwszej dziewczynie, a potem obudziłem się któregoś dnia rano i po prostu nic do niej nie czułem. Wręcz mnie irytowała. Skończyłem z nią pod byle pretekstem. Zachowałem się jak gówniarz. Do dziś mi się czasem śni, bo potwornie płakała i wciąż pytała: dlaczego. A ja czułem do niej wstręt. Jakże można być tak bez godności.
– Nie lubi pan słabości? – spytała mnie kiedyś ta moja terapeutka.
– Nienawidzę – odpowiedziałem. – Bo nienawidzę. Słaba kobieta budziła moje obrzydzenie, bezbronna.
– Może boi się pan być za kogoś odpowiedzialny? – drążyła.
Byłem na nią wściekły.
ETAP DRUGI– KORZYSTANIE
Trenowałem piłkę, pływanie, jeździłem na snowboardzie. Dziewczyny lubią facetów, którzy mają pasję. Poznawałem różne. Lubiłem seks. Kręciło mnie zdobywanie. Jak one z panienek na „nie”, otwierały się. Były w łóżku takie oddane. Coś jest w tym, gdy kobieta na co dzień nieśmiała powoli otwiera się przed tobą. Koniec liceum (gdy rzuciłem pierwszą dziewczynę) i całe studia to tabuny dziewczyn, z którymi się spotykałem. Związek trwał zwykle kilka tygodni, czasem miesięcy. Nie bylem wyjątkiem. Wszyscy kumple zaliczali laski. Czasem komuś zdarzyło się zakochanie. Mi też się zdarzyło parę razy zakochać. Ale to mijało. Większości tych dziewczyn nie pamiętam. Większość przysłała mi po latach zaproszenie na FB. „A pamiętasz….”. Nic, czarna plama. Tylko zdjęcia.
– Pamięta pan te sytuacje, gdy chciał pan rozstać się z dziewczyną. Co powodowało, że już pan nie chciał kontynuować znajomości? – pytała terapeutka.
– Dowiadywałem się jakie są naprawdę– mówiłem.
– Czyli jakie?
– Niefajne.
Dużo później zrozumiałem, że schemat był ten sam. Fascynacja, a potem dewaluacja. Czułem się źle sam ze sobą, nie akceptowałem siebie, chciałem idealnej kobiety. Żeby zapełniła tę pustkę. Nie tolerowałem nieidealnej, bo sam byłem bardzo nieidealny. A to już za dużo. Dwóch nieidealnych w związku. Poza tym wkurzałem się, gdy one przestawały mieć swoje zdanie. Niektóre kobiety, gdy się zakochują zamieniają się w miękkie ameby. To dla wielu facetów jest nie do zniesienia.
ETAP TRZECI – STABILIZACJA
Anka była inna. Niezależna, ambitna, imponowała mi. Dziewczyna nie do zdobycia do końca. Trochę zdystansowana. Miałem 27 lat jak się jej oświadczyłem, po dwóch latach znajomości. „Kiedy się pobierzecie” pytali jej rodzice. „To chyba teraz ślub i dziecko?”. Anka też tego oczekiwała, wyczuwałem to ciśnienie. Opowieści o koleżankach, które mają śluby, o tym jak się faceci oświadczają. Byłem zakochany, na pewno, ale ożeniłem się dla świętego spokoju. Do niczego nie był mi potrzebny papierek– to dla mnie bzdura.
Nie miałem żadnego napadu paniki przed ślubem, nic. Urodziło się nam dziecko. Jedno, drugie. Dryfowałem w tym związku, a ona urządzała nam życie. Była moja kotwicą, poczuciem bezpieczeństwa, oddałem jej pole we wszystkim, a potem się na nią wkurzałem, że zagarnia całą przestrzeń. Nie, nie osaczała, dawała mi dużo wolności. Za dużo. Nie szanowałem tego.
– Czy był pan na nią zły, że nie stawia granic? Że na wszystko się godzi? – usłyszałem na terapii.
– Czy pani jest normalna? – wkurzyłem się.
Ale tak, byłem zły. Jeśli godzisz się w związku na wszystko to trochę tak jakby ci na nim nie zależało. Godzisz się, bo boisz się, że stracisz. Czyli to jest słabość. Anka potrzebowała moich pieniędzy, potrzebowała mojej opieki jako partnera, potrzebowała mnie jako ojca dzieci. Była ode mnie zależna. Gdy to wyczułem, stawałem się wobec niej agresywny. Jakbym chciał przetestować ile zniesie.
Ale ona też miała swoją agresję– odmawiała seksu, przeniosła się do pokoju dzieci. Ona lepiej dzieci kąpała, lepiej się z nimi bawiła. Była ogólnie lepsza.
Wegetacja.
ETAP CZWARTY – UCIEKANIE
Po pięciu latach małżeństwa zacząłem ją zdradzać. To były zwykle koleżanki z pracy. Długo nic na stałe. Większość facetów nie planuje zostawić żony, chcą ucieczki od nudnego życia. Dla żonatego faceta to totalny stres, gdy kochanka się w nim zakochuje. Dlatego wolimy mężatki. Zawsze mają gdzie uciec, niechętnie odchodzą od rodziny. Wtedy nie zdawałem sobie sprawy z mojego cynizmu– na palcach jednej ręki moglem policzyć kumpli, którzy nie zdradzali. Miałem więc dla siebie rozgrzeszenie. Facet nawet w żonie zakochany, obejrzy się za inną. To jest jakieś cholerne tabu, wszyscy mówią, że nie zdradzają. To z kim, do cholery, robią to ludzie? Ok, ja obudzony wtedy o trzeciej nad ranem też bym powiedział, że jestem wierny.
– Co panu dawały te romanse– spytała terapeutka.
– Zabawę, rozrywkę– odpowiedziałem.
Nie potrafiłem tkwić w stanie „nic”, bez emocji. Obwiniałem za to „nic” cały świat. A to ja byłem chory. Ale ta pustka była straszna. Masz dobry w miarę związek, pracę, dzieci i jesteś jakby obok. Wtedy zacząłem trochę pić. Po alkoholu życie nabierało tempa.
ETAP PIĄTY – ZROZUMIENIE
W końcu się zakochałem. Też poznałem ją w pracy. Była młodsza o 15 lat i bardzo do mnie podobna. Trochę flirciara, szalona artystka. Ze wszystkich moich dziewczyn najbardziej przypominała moją matkę. Mieliśmy boski seks. I to ona była w tej relacji nieuchwytna, nie ja. Zostawiłem dla niej Ankę, wyprowadziłem się z mieszkania. Ona zabrała mnie na huśtawkę i planetę: „zobacz co ci może zrobić drugi człowiek”. Tam było wszystko, całe spektrum emocji. Oszukiwała mnie jak ja kiedyś Ankę, zmieniała zdanie, manipulowała, pojawiała się i znikała. Kiedyś przyjaciółka mnie spytała dlaczego faceci wolą zołzy. Bo zołzy są niedostępne. Nigdy do końca nie masz takiej kobiety, wciąż się musisz starać. Ona była moją wielką miłością, choć pewnie też popełniałem błędy. Ten związek to był błąd. Niektórzy ludzie nie powinni być razem, bo choć jest chemia, nie ma porozumienia. Jest tylko walka.
Po dwóch latach huśtawki zacząłem tęsknić za Anką. Doceniłem stabilną i spokojną żonę. Zrozumiałem, że jestem sam sobie winny. Zaliczyłem coś na kształt depresji. Rozwaliłem rodzinę, skrzywdziłem kobietę, która mnie kochała. Nie, nigdy nie przeprosiłem Anki. Nie powiedziałem też, że tęskniłem za nią – to by była dla mnie słabość. Wciąż mam z nią problem.
Zresztą racjonalnie umiem tęsknotę rozebrać. Dostałem w tyłek od drugiej kobiety, doceniłem pierwszą. Związek z Ewą zaczął mnie męczyć, im bardziej się od niej w końcu oddalałem, tym ona goniła mnie. Czyli klasyka w większości relacji między ludzkich.
Wciąż z nią jestem, ale ta relacja dogorywa. Dziś już nawet nie wiem czyja to wina bardziej. W grudniu minęło pięć lat od rozstania z Anką. Jestem 45-letnim facetem, robię miliony bilansów. W pracy poznałem znów fajną dziewczynę, ale już mi się po prostu nie chce. Seks serio przestaje mieć później już takie znaczenie, nie chce mi się uwodzić, odstawiać gierek. Z każdą kolejną kobietą znajdziesz się w końcu w tym samym punkcie, każda fascynacja zaprowadzi cię do tego samego końca. Mam poczucie obrzydzenia do siebie, moje dzieci dorastają bez ojca, moja żona niespecjalnie mnie lubi. I ja ją rozumiem, bo przez większość życia byłem cholernym egoistą.
Widzę tych młodych gnojków uwodzących laski. Trochę im zazdroszczę młodości, ale najbardziej to im współczuje. Poczucie mocy zamienia się w apatie. Jeśli jesteś tylko choć odrobinę samoświadomy. Bo uciec to można od każdej w końcu, ale od siebie nie uciekniemy nigdy, prawda? Pat. Tymczasem można mieć dobrą rodzinę i spokojnie się starzeć. Ja mam 45 lat i w miłości nie osiągnąłem właściwie nic. Bo najlepszy jestem w pakowaniu walizek. To płacę pani terapeutce i wierzę, że jakoś wyplączę się z siebie.
