„Mam na imię Alicja. Dziś rano umarłam… Nie podziel mojego losu. Ratuj się, ratuj się dopóki możesz”

W internecie krąży post. Czasem zmienia się imię bohaterki, wiek, czas. Czasem nie. Ale to wcale nie jest istotne, bo ten post ma setki imion rocznie – tyle, ile kobiet jest zabijanych w naszych kraju w wyniku przemocy domowej. Przeczytajcie uważnie. A potem raz jeszcze. I pomyślcie, że może tam być imię waszej siostry, przyjaciółki, sąsiadki, mamy kolegi z przedszkola waszego dziecka. Tej miłej kasjerki z osiedlowego. Przemoc nie dyskryminuje. Nic a nic. Bije w biedzie i nowym, minimalistycznym apartamencie. Bije po pijaku i dla zasady. Bije z dyplomem i bez niego. Za każdym razem zabija tak samo. Za każdym razem wszyscy są pytają: jak to się mogło stać. Przeczytajcie, jak…

„Aż śmierć nas rozłączy…

’Mam na imię Alicja. Mam 27 lat, a jutro wychodzę za mąż. Jestem niesamowicie szczęśliwa! Wstyd się przyznać, ale nie widzę poza Nim świata. Nieustannie powtarza mi, że jestem piękna. Jest miłością mojego życia.

Mam na imię Alicja. Mam 30 lat i jestem w ciąży. Ciąża to ciężki stan. Rano budzę się, a wieczorem zasypiam niebywałe głodna. Kacper robi wszystko, aby zadowolić apetyt tego małego człowieka mieszkającego w moim brzuszku. Powtarza, że jestem piękna, ale nie wierzę mu – przytyłam dziesięć kg.

Mam na imię Alicja. Mam 31 lat i od kilku miesięcy mam Kubusia w ramionach. Mogłabym całować jego stopki całymi dniami. Każdego dnia patrzę na niego ze zdumieniem, ale Kacper ma inne podejście. Podnosi głos i wścieka się, gdy mały płacze. Wczoraj z nerwów uderzył mnie w twarz, bo wylałam butelkę z mlekiem. Wybaczyłam mu, jest zmęczony. Ojcostwo wdaje mu się we znaki.

Mam na imię Alicja. Mam 32 lat, a dziś patrząc na siebie w lustrze zauważyłam siniaka na prawym ramieniu. Mam też dość duże rozcięcie na wardze. Teraz się trzęsę, zamknięta w łazience. Wszystko przepadło.

Mam na imię Alicja. Mam 33 lat, a dziś wieczorem wylądowałam na izbie przyjęć. Trzy złamane żebra. Kacper mnie kopnął w nerwach. Ale to nie jego wina. Jest zmęczony, bo dużo pracuje. Na policji stwierdziłam, że mąż próbował mnie podnieść, gdy upadłam w kuchni i przewrócił się na mnie. Ból zabiera mi dech w piersiach.

Nazywam się Alicja. Mam 35 lat, a dziś rano Kacper wbił mi nóż w gardło. Czułam, jak ostrze wchodzi w ciało. Przez kilka sekund wstrzymałam oddech i myślałam „Czy to naprawdę się stało?” Umarłam po kilku godzinach w kałuży krwi. W ostatnich chwilach słyszałam przeraźliwy płacz Kuby.

Mam na imię Alicja i teraz jestem chmurą i deszczem. Jestem ziemią i morzem. Jestem oddechem matek wszystkich sierot na tym świecie i przestrogą wszystkich ofiar przemocy domowej. Nie podziel mojego losu. Ratuj się, ratuj się dopóki możesz.

Przestań mieć nadzieje. On się nie zmieni…

Zostaw go i uciekaj tam, gdzie jesteś kochana i szanowana.

Nie wybaczaj kolejnego uderzenia.

– Kobus”

Policja co roku podaje statystyki przemocy domowej w Polsce. Te statystyki to tylko ofiary, o których wiedzą funkcjonariusze. To niebieskie karty. Ci którzy szukali pomocy lub którym ktoś chciał pomóc. Pomyśl o tych, którzy wciąż mają nadzieję, wstydzą się, boją się, nie mają wyjścia. I o tych, których słyszysz, ale „to nie twoja sprawa…”, „to sprawa rodzinna”…

Szacuje się, że co roku 400-500 kobiet ginie w wyniku przemocy domowej.

Dane za rok 2019*

źródło: https://www.facebook.com/pankobuspl/photos/a.726350087511059/2233795036766549/

*https://statystyka.policja.pl/st/wybrane-statystyki/przemoc-w-rodzinie/50863,Przemoc-w-rodzinie.html