I znowu w sklepach zaroiło się od słodkich misiów, czerwonych serduszek, kwiatków i kartek z miłosnymi wyznaniami w niemal wszystkich językach świata. Znowu ludzie będą kupować tandetne podarunki, na gwałt rezerwować stoliki w restauracjach, przygotowywać niespodzianki według przepisu z prasy kolorowej i szturmować kina w celu zobaczeniu komedii romantycznej lub najnowszego Greya ze swoją drugą połówką. 14 lutego, Walentynki. Dla jednych to święto zakochanych, a dla mnie… dzień pełen kłamstwa i obłudy. Nie cierpię Walentynek i od lat oficjalnie je bojkotuję i za wszelką cenę unikam.
Dobrze znam te komentarze, gdy ktoś słyszy, że Walentynek nie lubię i traktuję jak najgorsze zło – nieszczęśliwa miłość, złamane serce, dusząca samotność, brak drugiej osoby u boku, niedostatek miłości. Ale to wszystko guzik prawda, bo czy byłam singielką, czy pijaną z miłości narzeczoną, widząc 14 lutego w kalendarzu coś mnie aż wzdrygało, a po plechach przebiegały dreszcze. Bo oto nadszedł dzień, w którym kochać i wyznawać swoje uczucia będziemy niczym na dany nam rozkaz. Na zawołanie cały świat ma swoje życie prywatne i najbardziej osobiste sprawy wywlekać na światło dzienne, celebrować miłość, czcić ją oficjalnie, a i pewnie też konsumować – w końcu w Walentynki nie tylko wypada, ale nawet należy! Tylko czy to nie jest szczyt hipokryzji i zakłamania?
Miłość powinniśmy czuć nieustannie, 24 godziny na dobę, siedem dni w tygodniu, 365 dni w roku! Co zmieni pluszowy miś „made in China” mówiący elektronicznym głosem „I love you” albo bukiet kwiatów kupiony na prędce w supermarkecie, jeżeli podarujemy je wyłącznie z poczucia obowiązku, bo podniosła nas fala walentynkowego marketingu, bo sąsiad kupował żonie czekoladki, to my też, przecież gorsi nie będziemy? W radiu mówili, że to miło, w telewizji powiedzieli, że to konieczność, a zaproszeni eksperci podali siedem patentów na idealny wieczór i kilkadziesiąt dobrych rad wygłosili – no więc jak to tak, zignorować ich wszystkich i udawać, że Walentynek nie ma? Wyłamać się i przeciwko zakochanym oficjalnie wystąpić?
Lepiej udawać, że ten jeden dzień rzeczywiście coś w nas i naszym związku zmienia. Że ten lutowy książę z bombonierką w promocji, to ktoś zupełnie innych, niż ropuch, którego znamy z codziennego życia. Że to faktycznie jest tak jak mówią, że miłość dodaje skrzydeł, motywuje do działania i wpuszcza nam w brzuch stado motyli. Że skoro dzisiaj powiedział, że kocha, choć na co dzień jakoś tego nie widać i nie czuć, to może rzeczywiście ma w sobie jakieś uczucia, trudny jest po prostu, ma problemy z ich wyrażeniem. Poudawajmy, że to faktycznie jest święto miłości, a nie kolejna okazja do nabijania kabzy producentom, sprzedawcom i marketingowcom. Że w tym całym czerwonym, serduszkowym zamieszaniu chodzi nam wyłącznie o drugiego człowieka, naszego ukochanego, a nie dobre zdjęcie wrzucone na facebooka i zyskanie podniesionych kciuków pod postem naszpikowanym okolicznościowymi ikonkami i hasztagami.
A czy wiedzieliście, że to właśnie 14 lutego i w jego okolicach dochodzi do największej liczby rozstań, zerwań i porzuceń? Że to właśnie wtedy ludzie najczęściej mówią sobie dość, do widzenia, żegnaj, to koniec? Może dlatego, że otoczeni miłosną propagandą uświadamiają sobie, że nie czują nawet ułamka tego, co według wszystkich powinni, co usilnie wmawia im cały świat. A czuć mogą to jedynie wtedy, gdy przestaną się przejmować takimi właśnie komercyjnymi świętami! Wtedy, gdy miłość stanie się dla nich ważna nie tylko wówczas, gdy przypomni im o tym kalendarz i zmiana wystawy w sklepie, ale gdy co rano poczują, że są szczęściarzami, bo mogą spojrzeć w oczy ukochanej osoby. Poczują, że kochają i są kochani, jeśli celebrować będą zwyczajną wspólną codzienność i cieszyć się każdą spędzoną razem chwilą, a nie wymyślną kolacją raz do roku i wyznaniem powiedzianym na rozkaz.
Apeluję zatem do wszystkich was – bojkutujcie Walentynki! Miejcie w nosie serduszka, kiczowate misie, mechaniczne wyznania miłości i uczucia jedynie na pokaz. Wybierzcie zamiast tego miłość skromniejszą, ale prawdziwą, cichszą, ale silną i trwałą, niewidoczną dla osób postronnych, ale dobrze odczuwalną dla was dwojga. Niech każdy dzień będzie dla was świętem zakochanych, hołdem składanym miłości za pomocą małych gestów, codziennych aktów życzliwości, troski i oddania. Bo właśnie o to chodzi w kochaniu, w związku – by nieustannie chcieć się nawzajem poznawać, by być ze sobą, żyć ze sobą i sprawiać, by nasza druga połowa wiedziała o tym nie tylko od święta.
