Wizerunek, czy to mnie dotyczy?
Odpowiedź brzmi: TAK. Każdy z nas w sposób mniej lub bardziej świadomy kształtuje swój wizerunek w oczach innych. Poprzez nasz wygląd, zachowanie, sposób poruszania się oraz postawę życiową budujemy swój obraz w domu, w środowisku zawodowym, wśród przyjaciół.
To tak naprawdę nieodłączny element naszej codzienności i wbrew pozorom nie dotyczy tylko osób publicznych. Chociaż to właśnie ich wizerunek jest najszerzej komentowany i poddawany publicznej krytyce. Mam wrażenie, że poprzez takie działania słowo to uległo znacznej dewaluacji i kojarzy się coraz częściej z manipulacją, z działaniami niezgodnymi z etyką, zasadami, wartościami, które mają na celu osiągnięcie wymiernych korzyści.
Z mojego doświadczenia i obserwacji wynika, że osoby, których wizerunek jest zgodny z ich wartościami, z tym co czują i myślą, są postrzegane pozytywnie i zdecydowanie lepiej radzą sobie z krytyką. Komunikat, który wysyłają w świat o sobie jest spójny: słowa, mowa ciała, postawa życiowa mówią to samo. Taka osoba jest odbierana jako wiarygodna i godna zaufania. Z takimi ludźmi chcemy mieć kontakt i chcemy słuchać , tego co mają do powiedzenia.
Pułapki
Trudno znaleźć kogoś, komu nie zależy na akceptacji innych, udanych relacjach z otoczeniem czy zwyczajnie bliskości, szacunku i wzajemności.
Kiedy czujemy się akceptowani, kochani, podziwiani jest nam lżej, łatwiej, przyjemniej. Dużo jesteśmy w stanie zrobić, by tak właśnie było, nawet jeśli musimy zapłacić za to wysoką cenę, np. wolności wyboru. Ile razy słyszałam, wcale nie chciałam o tym mówić, ale niezręcznie było nie odpowiedzieć. Dlaczego niezręcznie, bo rozmówca mógłby być niezadowolony? Albo wręcz odwrotnie, nie powiem, niech sobie nie myśli, że jestem słaba/y.
Istotne, żebyśmy byli świadomi, dlaczego dokonujemy takich czy innych wyborów, co tracimy, co zyskujemy i co jest dla nas ważne.Chodzi o to, by świadomie dzielić się sobą. Im więcej wiemy o sobie, tym łatwiej.
Tempo współczesnego świata powoduje, że mamy coraz mniej czasu i czasem gonimy za czymś, co wcale nie jest nam do szczęścia potrzebne. Ile znacie osób, które skończyły kierunek studiów, który nie wzbudzał ich zainteresowania? Albo inni, którzy tkwią w toksycznych związkach? W pierwszym przypadku mogło chodzić o zadowolenie bliskich, spełnienie ich oczekiwań, bycie dobrą córką czy synem. W drugim o wizerunek dobrej żony, matki. Matka, która się poświęca jest powszechnie akceptowana. A taka, która jedzie sama na wakacje? Już niekoniecznie. Wiem jak silny jest to wzorzec, słyszałam często, zobaczysz jak będziesz miała dzieci twoje życie się skończy. Uff, nie skończyło się, ale musiałam zawalczyć o siebie. Zadałam sobie pytanie i co się stanie najgorszego jak ktoś pomyśli, a nawet powie, że jestem złą matką? Rozważałam różne scenariusze i nie było tak źle. Potem zapytałam siebie czy jeżeli zapomnę o sobie, swoim rozwoju, pasjach i zajmę się tylko domem i rodziną, mam gwarancję, ze inni to docenią. Odpowiedź brzmiała: NIE. Potem usłyszałam od córki, miała wtedy 18 lat, …. Mamo gdybyś nie weszła na drogę rozwoju, to byłoby przerąbane w domu…..
Jedną z pułapek jest trzymanie się kurczowo, ogólnie akceptowanych wzorców bez wglądu w siebie, własne pasje, oczekiwania, predyspozycje. I ślepe naśladowanie innych.
Np. uwielbiam Kasię Bujakiewicz. I … wiem, że nigdy nie będę taka jak ona, żebym stanęła na głowie. Różnimy się tak bardzo. Pewnych rzeczy nie zmienię, mogę się nauczyć, ale to nie będę ja. Ile na to potrzeba czasu i energii? A de facto i tak wyjdzie słaba kopia. Czy warto? Czy nie lepiej skoncentrować się na swoich mocnych stronach i je rozwijać?Nie ma takiej opcji, żebyśmy zadowolili wszystkich, to może warto zacząć od siebie.
Spójrzmy na to przez pryzmat wystąpień publicznych, jednych mówców kochamy za energię, innych za dowcip, jeszcze innych za spokój. Jeśli spokój jest udawany, publicznośćodkryje to bardzo szybko, wyczuje fałsz i przestanie nas słuchać. Zamiast naśladować innych, proponuję sięgnąć do własnych atutów i nie zmieniać naturalnych predyspozycji. Wtedy też będziemy przyciągać osoby podobne do nas, pod względem temperamentu, wartości itp., takie którym możemy coś ważnego dla nich przekazać.
Każdy może mieć inny pomysł na życie. Ludzie oceniają przez pryzmat własnych doświadczeń i upodobań. Nawet to samo zachowanie w zależności od stanu psychofizycznego danej osoby może być ocenione zupełnie inaczej. Np. Kiedy wracam zmęczona do domu i w kuchni są wszędzie naczynia, nie wstawione do zmywarki. Jestem wściekła i myślę, że mojej rodzinie nic się nie chce i wszystko jest na mojej głowie. Innego dnia wracam w dobrej formie, patrzę stoją jakieś kubki, wstawiam do zmywarki, 5 minut gotowe. Myślę: pewnie się spieszyli. Rodzina ta sama, a ocena inna. Obserwując, co się dzieje ze mną, mogę mieć wpływ na pewne sytuacje czyli np. uprzedzić ich, że jak wracam zmęczona po długim szkoleniu chcę, żeby naczynia były w zmywarce, a i jeszcze wolna łazienka. To też dla mnie ważne. Wtedy mogę pożegnać tzw. „wizerunek złośnicy”.Podobnie w pracy czy innej przestrzeni publicznej, jeśli wiem na czym mi zależy, jasno to komunikuję, wtedy mam szansę, że otoczenie weźmie to pod uwagę.
W jakiej roli występuję?
Na różnych etapach życia i w różnych sytuacjach występujemy wróżnorakich rolach, kluczem jest ich zdefiniowanie. Ważne, żebyśmy my sami wiedzieli w jakiej roli występujemy. Czy będąc szefem zależy mi na kumpelskich relacjach czy raczej chcę być dla moich podwładnych autorytetem, a może człowiekiem od wszystkiego?Jakie chcę wywrzeć wrażenie, jaką relację zbudować? Ważne, by od początku jasno określić swoją pozycję. Na warsztatach, dotyczących kreowania wizerunku, które prowadzę, proszę często uczestników, żeby zastanowili się nad jednym zdaniem, które chcą, żeby inni zapamiętali. To pytanie o wrażenie jakie chcą zostawić. To ważny element w świadomym budowaniu wizerunku.
Może będą dla was inspiracją pytania jakie sobie kiedyś zadałam, odpowiedź powinna się zawierać w jednym zdaniu.
- Jak chcę, żeby zapamiętali mnie uczestnicy moich warsztatów?
- Jak chcę, żeby zapamiętalimnie moi bliscy?
Kolejny krok to sprawdzenie jak inni nas odbierają, czy informacja o sobie ta, którą chcę wysłać w świat, to dokładnie, to o co mi chodzi. Zalecam ostrożność w sięganiu po informację zwrotną, czasem możemy usłyszeć coś,na co nie jesteśmy gotowi. Bezpiecznie jest zacząć wśród przyjaciół i bliskich.
Wizerunek to zbiór informacji na nasz temat, są to z jednej strony fakty, z drugiej odczucia, to my widziani oczami innych. Im wyższy stopień samoświadomości i samoakceptacji, tym bardziej klarowny i prawdziwy obraz otrzymuje nasze otoczenie.
Świadomość siebie i samoakceptacja wyraża się w naszej postawie i sposobie komunikacji, tej werbalnej i niewerbalnej. To nie tylko świadomość słabych i mocnych stron , lecz również wartości, uczuć, potrzeb czy przekonań oraz zgoda na to jaka/i jestem.
Iza Ziemińska – trenerka rozwoju osobistego, rekomendowana przez Polskie Towarzystwo Psychologiczne, doradca biznesowy. Komunikacją zajmuje się od blisko 20 lat. Mocno zaangażowana w projekty wizerunkowo-szkoleniowe, łączące świat rozwoju ze światem biznesu. Założycielka SZKOŁY WYSTĄPIEŃ PUBLICZNYCH oraz autorka programu coachingowego ŻYJ PEWNIE. Zarządza wizerunkiem osób publicznych, m. in. Katarzyny Bujakiewicz, Marzeny Rogalskiej, Joanny Opiat-Bojarskiej i Andrzeja Polana.
Więcej na:
Iza Ziemińska prowadzi na Festiwalu PROGRESSteron w Warszawie warsztat:
ŻYJ PEWNIE
http://www.dojrzewalnia.pl/oferta/progressteron-34/warszawa/z8631.html
CAŁY PROGRAM jesiennego PROGRESSteronu znajdziesz tu:
