Kompleks Arystotelesa nie jest wyraźnym zaburzeniem w dziedzinie psychologii czy psychiatrii. Jest to raczej zestaw cech ludzi, którzy wierzą, że zawsze mają rację. Główną cechą kompleksu Arystotelesa jest nieświadomość. Dana osoba nie zdaje sobie sprawy z tego, jaka jest. A jeśli to zauważy, nada temu inną interpretację. Myśli, że ma ważne i obiektywne powody, by być tym, kim jest.
Istota problemu
Psycholodzy przypisują to zjawisko wszystkim, którzy uważają, że są lepsi od innych i że zawsze mają rację. Kompleks ten różni się od kompleksu wyższości, ma charakter intelektualny i trudno go u samego siebie dostrzec.
Cechy charakterystyczne:
– obsesja na punkcie przewyższania innych pod względem intelektualnym
– skłonność do prowokowania kłótni w celu udowodnienia innym, że jesteśmy mądrzejsi, lepiej wykształceni i bardziej kulturalni
– zamiłowanie do budzenia kontrowersji poprzez publiczne mówienie o swoich przekonaniach
Oczywiście, ten, kto cierpi na kompleks Arystotelesa, uważa, że ma rację, a wszyscy inni się mylą. Inni błądzą, on się nigdy nie myli. Jednak nie jest to dla niego najważniejsze. Najbardziej interesuje go narzucanie swojego punktu widzenia innym. Sprawianie, by inni postrzegali go jako kogoś szczególnie inteligentnego. Jest w stanie spożytkować na to całą masę energii i będzie walczył do samego końca, uważają wszystkich wokół za głupszych od siebie.
Kompleks Arystotelesa to problem poczucia własnej wartości lub jeśli wolimy, narcyzmu. Okazywane innym poczucie wyższości i ważności są u takiej osoby ogromne, bo mają równoważyć nieświadome, głęboko zakorzenione poczucie bezwartościowości. Ludzie z kompleksem Arystotelesa są jak zwierzęta, które stają się większe, by wyglądać bardziej przerażająco, gdy czują się zagrożone.
Na podstawie: nospensees.fr
