Najbardziej osobiste pytanie, jakie możesz zadać drugiej osobie? Jakie pytanie, jako pierwsze, przyszło ci do głowy?
Ile zarabiasz?
Ile masz lat?
Ile ważysz?
Jaki jest twój największy sekret?
Bokserki czy figi?
Zgadza się, to są bardzo osobiste pytania, jednak to najbardziej osobiste brzmi: „Co czujesz?”. Zaskoczona? Hm. Niby to wiemy, ale jak często właśnie to pytanie pada z naszych ust? Jak często mamy odwagę szczerze zainteresować się bliską nam osobą, by ją o to spytać i prawdziwie wysłuchać odpowiedzi?
Dwie rzeczy sprawiają, że „Co czujesz?” jest tak bardzo osobiste. Po pierwsze – pytasz o uczucia drugiej osoby. Po drugie – nasze uczucia są najbardziej osobistym, biologicznym wyrazem tego, kim jesteśmy. Pytanie o uczucia jest pytaniem o najgłębsze ja. Tylko tak pokazujesz, że starasz się zrozumieć lub poznać wewnętrzne doświadczenie drugiego człowieka.
Pomimo ogromnej wartości i siły tego pytania, nadal trudno nam je zadać zarówno sobie, jak i najbliższym. Dlaczego tak się dzieje? Bo wielu z nas uważa swoje emocje za słabość, o której nie można mówić. Inni myślą, że pytanie kogoś o uczucia jest pogwałceniem jego prywatności. Jednak każde z tych założeń jest fałszywe.
Oczywiście tak osobiste pytania mogą być zadane w niewłaściwy sposób, niewłaściwej osobie lub w niewłaściwym czasie. Jednak większość z nas rezygnuje z nich nawet przy właściwiej osobie i w odpowiednim czasie tracąc okazję do wyrażenia swojej troski i zainteresowania.
Cały czas mówi się, że problemem naszych związków jest brak komunikacji. Nie rozmawiamy ze sobą, nie rozumiemy się, bo nie znamy się nawzajem, nie wiemy, co czujemy, jak się czujemy, jakie emocje targają naszym partnerem. Trudno być z kimś blisko nie pytając, co dzieje się w jego wnętrzu, nie interesując się tym lub bojąc zapytać. A wystarczyłoby jedno pytanie: „Co czujesz?” – pytanie, które przerywa kłótnię, które otwiera nam możliwość rozmowy, które pada, gdy widzimy, że ten, kogo kochamy, jest smutny, zdenerwowany. To pytanie mówi: „Chcę wiedzieć, co się z tobą dzieje, interesuje mnie to, możesz mi zaufać, wygadać się, a jeśli będę umiała – pomogę ci”.
„Co czujesz?” jest najważniejszym pytaniem budującym więź w ważnych dla nas relacjach. Zadając je naszemu dziecku, uczymy go, że ma uczucia i że może o nich mówić. Kiedy pytamy o uczucia przyjaciela, pomagamy mu skupić się na sobie, uświadomić, jakie emocje nim targają.
Jednak to nie wszystko. Pytanie „Co czujesz?” jest także jednym z najbardziej troskliwych pytań, jakie możesz zadać samej sobie. To sposób na poznanie siebie, poznaniu prawdy o sobie, na pogłębianiu swojej samoświadomości.
„Co czujesz?”
„Jak się czujesz?”
„Co o tym myślisz?”
Zadawanie sobie tych pytań sprawia, że:
– zwracasz na siebie uwagę, gdy próbujesz odpowiedzieć
– zmuszasz się do zwrócenia uwagi na swoje uczucia
– uczysz się nazywania swoich emocji
– potwierdzasz znaczenie swoich uczuć
– kontaktujesz się ze swoimi uczuciami, dzięki czemu możesz sobie pomóc.
Jeśli w dzieciństwie twoi rodzice nie zauważali lub nie reagowali na twoje uczucia, utwierdzili cię w przekonaniu, że one nie mają znaczenia. Być może zawsze uważałaś, że najlepiej swoje uczucia ignorować.
Niestety, nie zwracając uwagi na emocje, blokujesz w sobie odczuwanie radości, ciepła, bliskości, podniecenia, nadziei i miłości, jakich powinnaś doświadczać każdego dnia. Życie z dziecięcym zaniedbaniem emocjonalnym jest trochę jak ciemna chmura wisząca przez cały czas nad naszą głową. Wpływa na nasze życie wewnętrzne, decyzje, wybory i praktycznie wszystkie nasze relacje.
Nie przekreślaj jednak siebie, nie myśl: „Już nic nie mogę zmienić”, bo możesz zrobić bardzo dużo. Po prostu pytaj siebie w każdej chwili refleksji „Co czujesz?”. Nastaw sobie alarm w telefonie, który, nim stanie się to nawykiem, zmusi cię do zatrzymania się i skupienia na swoich emocjach.
Kiedy zaczniesz to ćwiczyć, kiedy zmienisz podejście do własnych uczuć, w twoim życiu zajdzie niezwykła zmiana. I wtedy zacznij pytać bliskich, co czują, zdobądź się na odwagę, poczuj moc świadomości emocji i zacznij żyć pełnią życia w bliskości z ludźmi, których kochasz i o których się troszczysz.
inspiracja: Psychocentral
