„Fajne dziewczyny zawsze trafiają na nieodpowiednich facetów” – powiedziała mi niedawno znajoma. „Stereotyp” – pomyślałam, ale zaraz potem przypomniałam sobie historię moich dwóch przyjaciółek. Dobrych, fajnych, ciepłych, ale samotnych kobiet, marzących o stabilizacji i związku, w którym dostaną dokładnie to, co dawały swoim poprzednim partnerom: opiekuńczość, zaufanie, troskę, szczere, prawdziwe uczucie. Związku, w którym poczują się spełnione, docenione, szczęśliwe i kochane. One szczęścia w miłości nie mają i naprawdę nie rozumiem, dlaczego. Co innego siostra jednej z nich, która swojego męża traktuje, mówiąc kolokwialnie, „z buta” i „trzyma krótko”, nie okazując mu zbyt wiele czułości na co dzień. Znajome zazdroszczą jej relacji z ukochanym, a i on (o dziwo), wygląda na zadowolonego. Związek trwa już osiem lat. Przypadek? Chyba nie.
Cóż, podobno bycie zołzą dla swojego mężczyzny to gwarancja udanego małżeństwa. Czy na pewno szczęśliwego, to już całkiem inna sprawa. Ale wygląda na to, że ten, kto się bardziej stara, kto wykazuje więcej zaangażowania i okazuje więcej uczucia, bywa gorzej traktowany przez obiekt swoich uczuć. I to nie jest w porządku. To nie tak powinno być
Przyjaciółka numer 1 oddała serce „twardzielowi”. Wysokiemu brunetowi, który spoglądał na nią na pół drwiąco, na pół lekceważąco, a ona dostrzegła w tym spojrzeniu nadzieję na miłość i łagodne serce. Jej wydawał się wrażliwy, wewnętrznie. Kilka razy przyniósł jej kwiaty, kilka razy nieporadnie próbował zainteresować się jej życiem. Kilka razy otworzył się przed nią na chwilę. Zakochała się.
A kiedy było już jasne, że ona go kocha i to bardzo, odpuścił z tym całym zainteresowaniem. Ich wspólne życie zaczęło się kręcić wokół jego problemów z okazywaniem emocji, jego nieprzerobionej traumy z dzieciństwa. Ogólnie „ratowaniem go” z emocjonalnych dołów, które zazwyczaj leczył wyżywając się psychicznie na niej. Karał ją milczeniem, chłodem. Im bardziej oschły się stawał, im trudniejszy w tej relacji, im bardziej ją odpychał, tym bardziej ona się starała. „Bo wiesz” – tłumaczyła mi – „przecież on w domu nie miał miłości, to skąd ma wiedzieć?”. No nie wiem skąd. Ale nie jestem też przekonana, że to go ze wszystkiego usprawiedliwia. Związek się skończył, bo on odszedł, do kobiety, która się już nim tak bardzo nie przejmuje. Teraz to on się stara, jakoś jednak umie.
Przyjaciółka numer 2 spędziła dwanaście lat w małżeństwie, które na początku rokowało całkiem nieźle. Z czasem tylko okazało się, że mąż ma problem z dochowaniem wierności i lubi grać na wyścigach. Za duże pieniądze. Wybaczała, wiele razy. Dla niej „na dobre i na złe” oznaczało również „w kłopotach, które ci zgotowałem”. Spłaciła długi, wspierała w trakcie terapii. Wyprowadziła na prostą. Kiedy oznajmił jej, że odchodzi, bo będzie miał syna, również wybaczyła. „A co miałam zrobić? – powiedziała mi szczerze. – Przecież tu chodzi o dziecko. Dziecko musi mieć ojca.”. Dziś jest sama, trochę boi się zakochać, bo wie, że znowu odda całe serce, znowu zaufa. I znów może wiele strafić. A ma tyle do zaoferowania.
Zasada, że ktoś, kto daje drugiemu zbyt wiele serca, trafia źle ,działa w „obie strony”. Mój dobry kolega z dzieciństwa, taki, którego uwielbiały wszystkie mamy, a koleżanki tylko lubiły, zakochał się bez pamięci w swojej studentce. Romans zakończył się ślubem i założeniem rodziny. Po latach patrzyłyśmy na jego żonę z odrobiną zazdrości. Miała u boku wpatrzonego w siebie mężczyznę, który spełniał jej marzenia, jedno po drugim. To o podróżach, to o domu, to o kursie pilotażu. I była mu za to wdzięczna.
Związek nie przetrwał, ona odeszła razem z dzieckiem. Powiedziała mu, że jest dla niej za dobry, że ona już tym dobrem „rzyga”. Że ten ostatni bukiet kwiatów bez okazji to już prawie mu rozbiła na głowie razem z wazonem. I że on zasługuje na kogoś lepszego niż ona. Bo w niej jest rock&roll, a w nim tylko łagodny jazz. I to razem nie zabrzmi dobrze.
Teraz jest nieszczęśliwie zakochana. I chyba zadowolona. On cierpi niemożliwie. Życie rozpadło mu się na pół. Nadal chce ją, a nie kogoś lepszego niż ona. Co zrobił źle? Nie wie. Ja chyba też nie.
Ale wiem, że człowiek dobry, niezależnie od płci, ma w sobie pokłady ciepła, które przyciągają albo wszystkich tych nieszczęśników, którym nikt nie pokazał, jak kochać, albo te wszystkie gnidy, które chcą dobrego wykorzystać, zagarnąć jak najwięcej dla siebie, wziąć to, co najlepsze i nie dać nic z siebie. A potem zniknąć. Tysiące historii zaczyna w się ten sposób: „Był taki tajemniczy, taki zbuntowany, nie umiał okazywać uczuć… Myślałam, że miłość go odmieni”. I trochę na pewno go odmieniła, bo nie wierzę, że szczere uczucie nie zostawia nawet w najgorszym draniu jakiegoś choćby najmniejszego śladu. Tylko, że to nie wystarczy.
