Wybaczyć, czy nie wybaczyć? Zapomnieć i żyć jak dawniej? Udawać, że nic się nie stało? Co zrobić z ludźmi którzy Nas zawodzą, ranią, powtarzają swoje naganne zachowania?

Już nie jeden raz te pytania nie dawały mi spokoju, nurtowały. Od kilku dni na nowo, rozmyślam nad tym. Doszłam do wniosku, że wybaczanie nie popłaca. Czy zgodzi się ktoś ze mną? Owszem jakiejś drobnostki można, wręcz trzeba puścić w niepamięć, bo drobnych zawodów nie da się uniknąć, w końcu nikt z nas idealny nie jest.

A zranił was ktoś tak naprawdę, mocno? Mnie tak, już niestety nie raz przejechałam się na bliskich mi osobach. Przynajmniej uważałam je za bliskie, lecz jak dowiodło ich zachowanie, nie zasługiwały na takie miano. Uważam, że kto raz nas zawiódł, zawiedzie i kolejny. Może są osoby co z tym stwierdzeniem się nie zgodzą, może są wyjątki od tej reguły, ale ja ich nie znam. Do tej pory wybaczałam, puszczałam w niepamięć jak to się mówi, lecz nie do końca przecież mogłam zapomnieć. Próbowałam odbudować nadszarpnięte zaufanie, relację, ale ile razy się starałam, tyle razy widziałam, że te osoby i tak na nowo mnie zawodzą.

Nie wiem czy do tej pory byłam naiwna, głupia, czy za młoda, ale teraz zrozumiałam, że muszę dbać o swój spokój. O komfort psychiczny, fizyczny i emocjonalny. Po co dawać się znowu zranić komuś kto powtarzał już kilka razy swoje naganne zachowanie? To nie ma sensu. Trzeba oczyścić swój świat. Zweryfikować ludzi. Weryfikujmy ich na bieżąco – to nam popłaci. Jasne, przez właśnie zawody życie samo za nas ich weryfikuje, ale jednak my za często trzymamy się myśli, że jednak wszystko wróci do normy, do tego co uważaliśmy za normę, że będzie jak dawniej, że będzie okej. Przedłużamy niektóre znajomości, zdecydowanie za bardzo.

Jeśli ty skrzywdzisz kogoś, lub ktoś ciebie, słowem, czynem, zachowaniem to już nigdy nie będzie jak dawniej, zapamiętaj: Słowa raz wypowiedziane mają wielką moc, nie cofniesz ich już nigdy. Nie których rzeczy nie da się zapomnieć. Wybieraj ludzi którzy naprawdę, są ci przychylni, potrafią wywołać uśmiech na twojej twarzy, w najtrudniejszych  życiowych momentach nie zawodzą, możesz na Nich polegać, są dobrzy, pomocni, szczerzy, kochani, prawdziwi. Z innych osób zrezygnuj, odpuść. Szkoda twojej energii.

I znowu przygryzam wargi, bo powinnam chyba napisać, wybaczaj, bo wybaczanie jest potrzebne, żeby oczyścić swój wewnętrzny świat, ale weryfikuj, jak trzeba wywalaj ze swojego życia, nie lituj się, nie żałuj danej osoby. Ona w końcu nie jeden już raz nie żałowała ciebie. Dobieraj ludzi ostrożnie. Lepiej mieć jednego człowieka, lecz wartościowego przy sobie. Uwierz mi, milion ludzi nie sprawi ci tyle radości co ta jedna, jedyna życzliwa tobie osóbka!

W piątkowe popołudnie wyszłam z pracy wcześniej. W tym roku mamy piękną zimę, mroźną, śnieżną ale i słoneczną. Postanowiłam skorzystać z tego jakże pięknego popołudnia. Koło mojego bloku jest bar mleczny, odkąd przeprowadziłam się na to osiedle jeszcze tam nie byłam. Uznałam, że pora wstąpić na szybki obiad, nie tracić czasu na gotowanie dla siebie samej w domu. Lubię gdzieś wyjść, zjeść coś na mieście. Lubię ładne miejsca, fajne kawiarnie, dobre restaurację. Miałam zjeść szybko obiad, wrócić do domu ogarnąć się po pracy, lecieć do kosmetyczki na paznokcie, a potem na jakieś zakupy do Centrum Handlowego – to był mój plan.

Weszłam, zamówiłam pyszną domową zupę i pierogi. Można powiedzieć obiad jak u babci za zaledwie 7 zł! Usiadłam, rozglądnęłam się i nagle odechciało mi się jeść. Czułam się przytłoczona, smutna i miałam ochotę stamtąd uciec. Jedzenie było ok, naprawdę smaczne, ale nie mogło mi jednak przejść przez gardło.

Zobaczyłam wokół siebie prawie same starsze osoby. Młodych można było policzyć na palcach jednej ręki. Była pora obiadowa, schodziło się co raz więcej osób. Gdzie nie spojrzałam były osoby w podeszłym wieku. Samotne, schorowane, ledwie idące. Miały problem z doniesieniem talerza do stolika. Trzęsły im się ręce, a mi pękało serce. Siedziałam tam może zaledwie dziesięć minut, i myślałam: Czy naprawdę tak musi wyglądać życie polskiego emeryta, rencisty? Może jeszcze dodam, że mieszkam w większym mieście. Kraków to tak jakby druga nasza stolica. Wiem, że w kraju jest wiele biednych ludzi, ale jak zobaczyłam tyle schorowanych i widać było biedniejszych ludzi w jednym miejscu naprawdę zabolało mnie serce. My młodzi żyjemy w ciągłym biegu, w pogoni. Pogoni za dobrobytem, pracą, pieniędzmi i pięknem. Wiemy, że życie nie jest takie łatwe i piękne jak mogłoby się wydawać, ale Ci ludzie to dramat. A raczej to życie to ludzki dramat. Zadaje sobie pytanie: Czy moje życie też będzie tak wyglądać?

To prawda, że polski emeryt żyje zazwyczaj jak  biedak. Żyje żeby przeżyć. Słyszałam to stwierdzenie wiele razy, ale dotarło ono do mnie dopiero w tamtym momencie. Większość z tych ludzi przepracowała wiele lat, a jednak dziś kiedy są już starsi, schorowani nic z tego nie mają. To smutne, bo przecież można powiedzieć, że Polska została odbudowana przez Nich. Za tamtych lat rozkwitała. Pamiętają złe czasy jak i te lepsze. A teraz znowu przyszło im żyć jak w dawnych gorszych czasach. Są schorowani, smutni, samotni, opłaty i leki pochłaniają prawie cały ich miesięczny dochód. Czym My Polacy różnimy się od zagranicznych ludzi? Dlaczego większość zagranicznych emerytów, rencistów jest w stanie normalnie na starość żyć, a nie jeden raz również podróżować, wyjeżdżać na wakacje, urlopy czy też weekendy?  Nasi rodacy liczą każdy gorsz żeby tylko przeżyć do kolejnego miesiąca, przecież nie powinno to tak wyglądać.

Czy tak ma również wyglądać starość Nas młodych? Słyszałam, że jeszcze gorzej. Nasze emerytury, czy też renty mają być jeszcze niższe, niż są teraz, więc co wtedy? Teraz co roku świadczenia wzrastają o jakieś kilka złotych. Tyle więcej dostać co roku od Państwa? Przecież to wszystko jest śmieszne. Smutne, śmieszne, żenujące. dołujące, frustrujące, wkurzające. Jasne martwię się o siebie za kilkanaście lat, martwię się o Nas wszystkich, ale w tym momencie najbardziej szkoda mi obecnie żyjących starszych ludzi. Nie zasłużyli na takie życie. Są tyle samo warci co ludzie pochodzący z innych krajów. Powinni na stare lata, odpocząć, cieszyć się że tyle lat przeżyli i u schyłku swojego życia korzystać z niego jak tylko można, spełniając również swoje dawne często niezrealizowane jeszcze marzenia. Tymczasem czekają latami na operację ratujące im życie, lub poprawiające ich komfort fizyczny, czy też psychiczny, ledwie starcza im na życie, często nawet nie starcza. Nawet nie marzą o wyjeździe, marzą o tym żeby mieć na leki, opał, czy też obiad.  Nie mieści mi się to w głowie.

Siedzę i patrzę w ekran laptopa. Nie wiem jak zakończyć ten wpis. Przygryzam wargi i powstrzymuje łzy. Chciałabym zmienić świat, zmienić chociażby Nasz Polski świat, ale nie umiem. Nie wiem jak pomóc tylu biednym ludziom mam. Chciałabym przywrócić im wiarę w życie, w jego sens, ale jak? Ci wszyscy chorzy, czy też starsi ludzie nie zasłużyli na taki byt. Czasami myślę, że cała Polska powinna zbuntować się, może to miałoby jakiś sens.

Zabiegana, pełna pomysłów, życia, twórcza, towarzyska, empatyczna, z klasą, dumna, ale nie tak dosłownie. Ciągle szukająca czegoś nowego, szukająca pomysłu na życie. Czy Wy też macie wrażenie, że to tak troszkę o Was? O mnie na pewno. Żyje w ciągłej pogoni. Wy też? Nie wiadomo do końca za czym, za kim, dlaczego? Jedyne co przychodzi mi teraz do głowy to stwierdzenie, za spełnieniem… ale jakim? Pierwsze chyba powinnam powiedzieć za kasą, bo za nią mimo wszystko pod wieloma względami można się spełniać.

Nie do końca czuję, że się spełniam. Jest ok, jest fajnie, ale jeżeli w Polsce za swoją pracę otrzymuje troszkę wyższe wynagrodzenie niż najniższa krajowa, a sama opłacam urząd skarbowy, inne składki, i te opłaty… przy opłatach zostaje mi ledwie na życie, a miało być tak pięknie… to z czego ja mogę być zadowolona? Osoba z wykształceniem, 10 zl/h ktoś powie, inni mają mniej, może. Może inni mają mieszkanie u rodziców, mniej opłat, nie wiem, może innym to nie przeszkadza?

Dla mnie to nie życie. Nie przywykłam do czegoś takiego, do tej pory pracowałam, miałam mniej opłat o dobrych kilkadziesiąt złotych, owszem  żyłam w domu rodzinnym, postanowiłam jednak już całkowicie zacząć żyć własnym życiem, to była moja decyzja. Uważam, że dobra, mimo tego, że łatwo nie było, nie jest i nie będzie, ale dalej zadaje sobie pytanie, jak dalej żyć? Do tej pory żyłam dobrze, tak jak chciałam, a teraz widzę, że już nie mogę wydać miesięcznie 200 zł na książki, 100 na teatr, 50 na kino, 200 na spotkania z przyjaciółmi.. o nowej pasji nie wspomnę. Nie mogę zapisać się na kurs jaki chciałabym, ponieważ samych opłat mam dobrze miesięcznie ponad tysiąc złotych.

Więc po raz kolejny w mojej głowie zapada pytanie: Jak można tak żyć? Przecież to nie jest życie, to jakaś wegetacja. Nie dziwię się, że są ludzie koło trzydziestki na karku, dalej mieszkający pod dachem rodziców, albo całkiem, na ich przysłowiowym garnuszku. Ja mam 24 lata, od 18 urodzin utrzymywałam się sama, odpadało mi tylko płacenie za czynsz, czy jakieś składki, ponieważ pracowałam no nie oszukujmy się bez umowy. Uczyłam się, więc wtedy jakoś mi to nie przeszkadzało, wręcz było na rękę. Za rachunki i tak płaciłam ze swoich pieniędzy, jedzenie i wszystko inne również kupowałam sama, co nie zmienia faktu że było mi łatwiej.

Czy czujesz spełnienie? Czujesz, że żyjesz? Przecież tak niskie zarobki, dołują, dołują mnie, dołują chyba wielu z Nas. Nasza praca przestaje dawać .am satysfakcje. Mam/mamy myśleć o przekwalifikowaniu tylko dlatego, żeby lepiej zarobić? Naszą pasję porzucić ze względu na hajs? Mamy wybierać pomiędzy życiem, a przeżyciem? Nie wiem, czy śmiać się czy płakać, jak o tym myślę i piszę. Żenada. Zostaje albo godzić się na życie, tak naprawdę nie żyjąc. Bo żyć, pracować tylko po to żeby zapłacić rachunki i coś zjeść.. to nie oszukujmy się przecież nie do tego życie powinno się sprowadzać. Co rozumiesz przez stwierdzenie 'Czuję, że żyje'? Ja żeby czuć, że żyje potrzebuje czuć spełnienie. Co daje mi spełnienie? Hmm… pomyślmy spełnienie owszem może być emocjonalne, duchowe, z tym jest łatwiej… ale spełnienie finansowe to jest dopiero trudne do osiągnięcia, spełnienie, samorealizacja, samodoskonalenie się, relaks, zwiedzanie, poznawanie świata, nowych smaków, ludzi, miejsc, to jest to co każdy z nas powinien w życiu móc robić, jeśli oczywiście chce. To dla mnie jest spełnienie.

Chcę czuć, że żyję. Nie mówię, że co dzień, mam jeść w najlepszych knajpach, restauracjach, chodzić na zakupy do Diora czy Chanel, ale żeby na spokojnie było stać mnie na życie właśnie takie normalne. Raz, dwa razy w tygodniu wyjść gdzieś, zapisać się na jakiś kurs, pojechać na wycieczkę bez pożyczki na następny rok, lub dwa, bez liczenia każdego grosza od/do pierwszego, czy tam dziesiątego każdego miesiąca kiedy wypłata ma wpłynąć na konto.

No więc tak, jeśli ktoś może, bądź chce, albo musi to jest pierwszy wariant :

– przekwalifikowanie ( swoją drogą, jeśli ktoś chce dobrze zarabiać, chce się przekwalifikować, musi mieć naprawdę dobrą głowę! Więc nie każdemu przekwalifikowanie pomoże, zawody w których można dobrze zarobić nie są łatwe)

Drugi wariant? No właśnie jaki jest? Chyba każdy wie jaki… otóż:

– emigracja

Ktoś powie dokąd? Już nigdzie nie ma 'kokosów' ! No może i muszę przyznać, i przyznam rację, nie ma już tak dobrze jak było jeszcze kilka lat temu, ale dalej jednak, jest lepiej niż u nas. Można pracować często nawet w słabej pracy, nie dającej Nam spełnienia zawodowego, ale pozwalającej Nam po prostu żyć. Hmm i tu każdy powinien sobie zadać pytanie, co dla mnie jest ważniejsze? Spełnienie zawodowe w kwestii zarobków,czy też tego co robię i dla kogo?

Nie wiem jaka ma być puenta tego wpisu. Nie ma puenty. Czuję frustrację – jestem wściekła.

Jesteś młoda, młody, ambitna, ambitny, odważna, odważny i co z tego masz?
Masz znajomości albo szczęście, masz dużo. Nie masz szczęścia masz masę czasu na myśli, że mimo starań najlepsze lata twojego życia przeciekają ci właśnie przez palce. Uciekają. Tracisz część swojego życia na wegetację. Kogo to wina? Nie Twoja, to pewne, w końcu ustaliliśmy, że jesteś osobą ambitną, dążącą do czegoś. Ciągle się starasz, dążysz do tego by osiągnąć w życiu to 'coś'.  Nie jest to też wina miejsca z którego pochodzisz. Nie jest i już. Nie jest to również winą twoich rodziców. To wina państwa w którym żyjesz. Tylko i wyłącznie państwa. Ludzie którzy od lat nim rządzą, mówią, że chcą dobrze, lepiej i tak tylko się przegadują, od lat. Może i czasami coś zrobią, żeby było lepiej.. ale jedno ich dobre posunięcie przypada na setki tragicznych decyzji. W minionych latach tych tragicznych było większość, dlatego teraz mamy Polskę jaką mamy. Nie zapowiada się, że będzie lepiej… i teraz przygryzam wargi i zadaję sobie pytanie:

Wylecieć czy zostać? Zaryzykować na początek jakąś przypadkową pracą poza granicami naszego kraju, czy zostać tu w pracy w której się spełniam? Spełniam emocjonalnie, ale nie życiowo. Chcę się spełnić, a nie do końca jednak mogę. Na pewno nie mogę, nie mogę się samodoskonalić, realizować, spełniać marzeń. Tym którym udało się to już osiągnąć zazdroszczę, ale tylko tak troszeczkę, a tak naprawdę cieszę się waszym szczęściem i z całego serca Wam gratuluję. Trzymam kciuki za wszystkich którzy tak jak ja tego spełnienia jeszcze, dalej poszukają. Wy  również, trzymajcie je za mnie! Moc jest w nas i w naszych decyzjach, więc dalej dążmy do spełnienia, bo chyba nic innego Nam nie zostało? W końcu ambitni ludzie się nie poddają 😉