Zaproś mnie na kawę, pogłaszcz po głowie i pozwól mi na mój smutek. Czasem wystarczy tylko być i powstrzymać się od chęci ratowania świata.
Wiedziałeś?
Cześć. Jestem smutna. Nie będę udawać, że jest inaczej. Posiedzisz chwilę ze mną? Tylko proszę, nie myśl, jak by tu mnie pocieszyć…
Jestem smutna. Pewnie to minie. Pewnie wiele się jeszcze zmieni w moim życiu. Pewnie będę się śmiała za chwilę z żartów moich dzieci. Nie będę udawała. Ja nadal potrafię się śmiać. Nawet teraz, gdy jestem jedną nogą w mojej poczekalni. Czekam na coś.
Może na lepsze życie (tak, wiem, samo do mnie nie przyjdzie), a może tylko potrzebuje jeszcze chwili by zebrać siły. Nie, nie chcę być sama, bardziej niż kiedykolwiek, ale przecież wiesz, że nikt nie lubi smutku. A ja bardzo go teraz potrzebuję.
Nie chcę wyrzutów sumienia za to, że dziś płakałam. Takie jest życie, czasem to pomaga.
Dlaczego tak bardzo uciekamy przed smutkiem? Boimy się go, panicznie. Nic dziwnego, wiemy skąd ten smutek się bierze.
Uciekamy, jakbyśmy się mogli zarazić. Uciekamy nawet od własnego smutku.
A przecież ON też potrafi wiele z siebie dać.
Zaczynasz dostrzegać rzeczy, które wcześniej gdzieś ulatywały. Zwalniasz. Może po raz pierwszy w życiu bierzesz bardzo głęboki oddech, wciągasz powoli powietrze, nakładasz magiczny filtr na swoje życie. Tak wiele się wyostrza. I pewnie dopiero wtedy zaczynasz dostrzegać ludzi prawdziwych, takimi jakimi są, a nie jakimi chciałbyś ich widzieć. Smutek odbiera ci siłę, tę energię, która dotychczas pozwalała idealizować świat. I ludzi.
Bo jak długo nie ratowałbyś świata, nie udowadniał wszystkim, że zawsze dasz radę, to właśnie teraz jest ta chwila. Konfrontacja z prawdziwym życiem. Coś pęka. Gdy przestaniesz udawać, że twój smutek nie istnieje, widzisz też ilu ludzi zostało przy tobie. Bo teraz ty nie możesz im nic dać. Co masz teraz do zaoferowania, któż chciałby dostać smutek?
A jednak niektórzy zostają. Ci milczący, trwający pomimo i tylko dla ciebie.
A ty, a ty w tym nowym, bardziej szarym świecie potrafisz już ocenić to, co wcześniej wydawało się zagadką. To dobre. Nikt przecież wiecznie się nie smuci.
Co by się nie stało, każdy smutek może zmaleć, odpłynąć powoli, zniknąć. Każdy w swoim czasie, gdy poczujesz, że pora już wrócić do innego świata. Tego gdzie nadal w ogrodzie kwitną różowe i żółte kwiaty, gdzie liście na jesień zmieniają kolory, a jednak nowego. Zupełnie innego, odkrytego na nowo.
Smutek może być naszym spotkaniem z nieznajomym. Pojawia się nagle, bez zaproszenia – i jakby nam to nie pasowało, jest. Możemy udać, że nigdy się to nie zdarzyło i schować w tym, co dobrze nam znane. Albo skoro już się zjawił, poświęcić mu chwilę, wsłuchać się w jego historię. Po to, by jutro, za tydzień, za miesiąc zadecydować, gdzie pójdziemy. A może z kim.
W tym całym smutku tak dobrze udaje się nam dopasować buty na dalszą drogę, bez pośpiechu. Nie zwracając kompletnie uwagi na to, czy będą piękne, czy modne. Jeszcze za te buty kiedyś sobie podziękujemy. Przecież każdy z nas w końcu ruszy z miejsca.
Tak wiele powodów do niego, a jednak trudno go poznać dobrze. Za każdym razem, to najtrudniejsze uczucie świata nas zaskakuje. Jakby nie istniał żaden próg uodpornienia. A jednak buduje w nas odwagę. Dodaje sił do zadania sobie i innym pytań, których wcześniej nie odważylibyśmy się postawić. Nie da się na smutek uodpornić. Nie można z nim żyć. Nie można się przed nim skutecznie obronić.
Trzeba mu pozwolić przyjść, tylko po to, by mógł w spokoju odejść.
Rozstanie, żałoba, wreszcie życie. Różnie się smucimy, tak samo, jak na wiele sposobów okazujemy radość. Ale w tym smutku jest pewien wspólny mianownik. To często taki moment, gdy najlepiej swoją samotność przeżywać w towarzystwie. Milczącym. Takim, które nie próbuje siłą wyrwać cię z myśli, które i tak w końcu cię dogonią. Takim, które jest cierpliwe. Które jest ciepłym ramieniem i zapewnieniem „zaczekam tu chwilę na ciebie, nie spiesz się”.
Bo przecież w życiu tak bardzo brakuje nam czasu, to jego najmocniej żałujemy, chcemy go zyskać, cofnąć, zawrócić… Czy można dać komuś coś cenniejszego niż swój czas?
Może myślisz, że nie mam ochoty na towarzystwo. To nieprawda, ale nie chcę udawać, że wszystko jest porządku.
Pytasz jak możesz pomóc?
Zaproś mnie na kawę, pogłaszcz po głowie i pozwól mi na mój smutek. Czasem wystarczy tylko być i powstrzymać się od chęci ratowania świata.
Sama nie przyjdę, nikt nie lubi smutku. A ja nie chcę być twoim poczuciem winy, że nie potrafisz mnie rozweselić.
Dziękuję.
