Być może twoje dziecko posiada szczególne umiejętności. Jest wyjątkowo inteligentne, bystre i spostrzegawcze. Wykonanie zadania domowe zajmuje mu o połowę mniej czasu w porównaniu do rówieśników. I choć pewne rzeczy nie sprawiają mu żadnego problemu, czasami jest mu trudno rozpocząć. Odwleka wszystko w czasie, a ty odnosisz wrażenie, że jest leniwe. Zastanawiasz się, czym to może być spowodowane?
Spokój i empatia
Być może jesteś sfrustrowana i masz tego wszystkiego dość. Nie masz już siły prosić, nakłaniać i zachęcać swojego dziecka do rozpoczęcia odrabiania zadań domowych czy wykonania innych czynności. Jak twierdzi Psycholog Ellen Bratten, nawet w tych krytycznych dla rodziców momentach, warto wykazać się empatią i dobrze jest znaleźć przyczynę, która utrudnia dziecku rozpoczęcie wykonania zadania.
Być może główną przyczyną problemu jest lęk i niepokój związany przykładowo z ważnym, szkolnym projektem. Może być również tak, że dziecko nie wie, od czego zacząć, jak daną przeszkodę pokonać. Ellen Bratten przygotowała dla rodziców kilka wskazówek.
Zapewne twoje dziecko nie będzie w stanie sprecyzować, co powstrzymuje je od rozpoczęcia wykonania zadania. Jeśli zadasz zbyt ogólne pytanie, nie uzyskasz odpowiedzi. Musisz więc skonstruować je inaczej. „Czy masz wszystko, czego potrzebujesz?”, „Wiesz, co masz zrobić?” – zapytaj.
A teraz wytrwałość
Zidentyfikowałaś przyczynę problemu. Nadchodzi więc kolej na następny krok, a jest nim wytrwałość. Wytrwałość nie jest tylko kontynuacją, trwaniem w tym, co zostało zaczęte. To także zdolność do oceny, na jakim etapie procesu się znajdujesz (w tym przypadku twoje dziecko). Dzieci, które wykonują jakieś zadanie i nie wiedzą, na jakim są etapie, mogą zacząć zmagać się z frustracją. Ta niepewność i niewiadoma droga, którą muszą jeszcze przebyć, może doprowadzić do niepotrzebnych emocji.
Uzdolnione dzieci będą przytłoczone, ponieważ mogą poczuć, że nie mają odpowiednich umiejętności, by wykonać zadanie i pokonać przeszkody napotkane po drodze. „Tendencja rodziców do mikrozarządzania często wynika z ich własnego niepokoju i obaw o to, co się stanie z ich dzieckiem” – mówi Ellen Bratten.
Zobacz także: Rodzicielstwo w erze niepewności. Jak wychować dziecko, które przetrwa największe wyzwania?
Brak pasji
Kolejną trudnością, jaką można zidentyfikować u uzdolnionych dzieci, jest brak pasji lub intensywności. Uzdolnionym dzieciom wiele rzeczy przychodzi z łatwością, jednak kiedy nagle muszą zawalczyć, o frustrację nietrudno. I właśnie w tym momencie często padają słowa: „To głupie, nie muszę tego robić”.
Dla większości przeciętnych dzieci wszystko jest pewnego rodzaju walką. Czymś, co wymaga zaangażowania. Wszystko, co robią, czego się uczą, wymaga siły i wytrwałości. Jednak kiedy np. czytanie i matematyka uzdolnionym dzieciom przychodzą z łatwością, a nagle pojawia się trudny projekt, łatwo o negatywne emocje i zniechęcenie.
Największy błąd
Jednym z większych błędów popełnianych przez rodziców uzdolnionych dzieci jest zachęcanie do tego, by uzdolnienia stały się dużą częścią tożsamości dziecka. Są też bardziej emocjonalne aspekty, takie jak kłopoty z hamowaniem zachowania lub problemy z kontrolowaniem emocji, które stają się dużym problemem dla niektórych dzieci, które wykazują niezdrowe zachowania w środku frustracji.
Zbyt duże oczekiwania
Oczekiwania rodziców wobec uzdolnionych dzieci są zwykle zbyt wysokie. Rodzice często chcą, by ich dziecko było najlepsze w matematyce i czytaniu, by było uzdolnione muzycznie i do tego sportowo. To za duża presja, która może przytłoczyć i zniechęcić do działania. Dlatego zawsze upewnij się, że nie wymagasz od swojego dziecka zbyt wiele i oczekiwania dopasowujesz do jego umiejętności.
Źródło: Fatherly.com
