Dziś po raz kolejny dosięgnęłam szczytu swojej tęsknoty. Obudziłam się i przyłożyłam policzek do zimnej poduszki na której czuć jeszcze było jego zapach, będąc pewna, że wyszedł tylko na chwilę wstałam i zaparzyłam kawę dolewając jego ulubionego mleka. Postawiłem kubek na stoliku i czekałam aż wróci… Z każdą minutą coraz mocniej wbijałam wzrok w tą uliczkę którą zawsze do mnie przychodził i nagle zorientowałam się, że jest już noc, że minęło kilkanaście lat, że kawa dawno wystygła i że on nigdy już nie wróci.
Jako piętnastolatka spędzałam beztroskie wakacje w ośrodku położonym w lesie tuż nad samą rzeką. Pewnego upalnego, sierpniowego popołudnia postanowiliśmy z grupą przyjaciół schronić się przed gorącym słońcem i zagrać w piłkarzyki w ośrodkowej świetlicy. Właśnie wygrywałam i wydobywając z siebie dzikie okrzyki radości podkolorowane szalonym tańcem zwycięzcy zauważyłam jak przez otwarte okno świetlicy ktoś mi się przygląda. No pięknie, skaczę jak małpa wydobywając z siebie dzikie okrzyki a ktoś obcy właśnie mi się przygląda i ma pewnie niezły ubaw pomyślałam. Chłopak szybko przeskoczył przez okno i podszedł rozbawiony z wyciągnięta ręką. – Część jestem Piotrek. Spojrzał na mnie swoimi szafirowymi oczami i w tej samej chwili niebo rzuciło wyrok że NA ZAWSZE. Wtedy jeszcze tego nie wiedziałam bo cóż tak naprawdę można wiedzieć w wieku piętnastu lat. Od tego dnia razem cieszyliśmy się z ostatnich dni wakacji.
Wieczorne ogniska, wycieczki nad rzekę i w głąb lasu, szalone gry w piłkarzyki i ping ponga, pierwsze w moim życiu dyskoteki organizowane na świetlicy. Ostatniej nocy wziął mnie za rękę i w zupełnej ciemności, pomiędzy powietrzem pachnącym lasem a aksamitem nocy przytulił do siebie i zaczęliśmy tańczyć. Spojrzał mi w oczy delikatnie odgarniając włosy z mojej twarzy. Przerażona patrzyłam na niego i nie, nie bałam się go pocałować, byłam przerażona bo wiedziałam, że od tej chwili już zawsze będę pragnąć tylko jego pocałunków. Nawet nie wiem kiedy zamknęłam oczy…
A nad nami była noc i tylko ona jedna z cichym podmuchem wiatru między naszymi ciałami mówiąca o wiecznej miłości. Lato się skończyło, pamiętam jak wracając do domu zanosiłam się płaczem wpatrując się w szarą szybę samochodu. Byłam przekonana, że nigdy więcej go nie zobaczę aż pewnego dnia zadzwonił dzwonek do drzwi a w nich stał On. Prowadził mnie przez życie, rysował na wspólnym niebie moje marzenia i wyznaczał drogę do ich spełnienia skreślając wszystkie porażki mogące pojawić się na drodze. Czasem odchodził zostawiając mnie z rozmazanym makijażem ale zawsze wracał a ja czekałam za każdym razem na niego jak wierny pies na swojego właściciela. Stałam się marionetką w jego idealnie doskonałych dłoniach.
ażde kolejne wakacje spędzaliśmy razem w tym samym miejscu, w którym się poznaliśmy. Wracaliśmy do tych wszystkich miejsc tak bardzo sobie bliscy a jednak coraz bardziej dalecy od siebie. On pragnął wolności a ja nie potrafiłam mu jej dać. Byłam uzależniona od jego dłoni od jego spojrzeń od pocałunków, uzależniona od jego słów. Mimo wszystko on nadal zawsze wracał. Pamiętam jeden magiczny wieczór w Krakowie, kiedy to w strugach deszcze stałam wtulona w niego i mimo chłodu oznaczającego koniec kolejnego lata czułam, że właśnie tutaj jest mój świat, w jego ramionach. Żegnaliśmy się nad ranem dłużej niż zwykle. I dłużej niż zwykle nie wracał… Moje życie traciło sens, nie ważna była nauka, przyjaciele. Dzień zaczynałam od łez a kończyłam na duszeniu się brakiem jego obecności. Umierałam codziennie pod wpływem dotyku jego nieobecności. Wrócił znów kilka razy i za każdym razem rozpalał płomień nadziei, że tym razem już na zawsze. Ale pewnego dnia dostałam od niego list, w którym pisał, że nigdy nie chciał mnie zranić, że daje mi promyk który ma mi pomóc w odnalezieniu siebie, pisał że jestem wielka a wiara w siebie i swoje możliwości kiedyś tego dowiedzie, że daje mi nadzieję i wiarę bo mam już w sobie wielkie pokłady miłości i że teraz stanę się wreszcie jednością. Od tego dnia żyłam jak w transie, mało pamiętam z tamtych dni. Pamiętam że pewnej nocy stałam oparta o zimną ścianę, przytwierdzona byłam do niej milionami wspomnień, przykuta brudnym bólem do czystej powierzchni. Kwiliłam cicho by nikt nie usłyszał a zaraz głośno wybuchałam płaczem, krzyczałam zagryzając w cierpieniu usta, drżałam z zimna i z braku jego obecności, potem obudziłam się w szpitalu nic nie pamiętając. Aż w końcu przypominając wrak człowieka w wieku dwudziestu lat na mojej drodze spotkałam człowieka, który chciał mi pomóc pozbierać się po tym wszystkim.
Pomyliłam wtedy miłość z zauroczeniem i dałam mu nadzieje sama uzależniając się od jego dobroci. Minęło już sporo czasu i w drzwiach znowu stanął On. Siedziałam i patrzyłam na niego nie mogąc powiedzieć słowa a on patrzył mi w oczy i niewidzialnymi myślami mnie kochał, tak wreszcie wtedy po raz pierwszy zobaczyłam w jego oczach miłość. Za późno,cholera było za późno. Byłam wtedy w ciąży z człowiekiem którego wcale nie kochałam a który tylko pomógł mi w najtrudniejszych chwilach i nie wiedziałam co mam teraz zrobić. Miałam przed sobą Piotra, człowieka dzięki któremu mogłam swobodnie oddychać i zaplanowany ślub, którego nie chciałam!
On wiedział o wszystkim. Pierwszy raz widziałam w jego oczach łzy, strach, wyrzuty sumienia, i MIŁOŚĆ. Przytulił mnie z całych sił i powiedział, że Bóg zabiera mi jego teraz by dać mi w zamian coś cenniejszego. W dniu mojego ślubu malowałam usta czerwienią maków rozrywane krzykiem którego nikt nie słyszał. W kościele szukałam go wzrokiem, byłam gotowa uciec tak jak na filmach.
Ale jego nie było. Urodziłam najpiękniejszą na świecie córeczkę a w jej oczach zawsze widziałam jego. Po roku poprosiłam męża by się wyprowadził, nie potrafiłam zasypiać obok człowieka, którego nie kochałam. Cały czas zasypiałam trzymając Piotra za niewidzialną dla innych dłoń i pielęgnowałam jego obraz w sobie. Zasypiałam co noc na naszej wspólnej kiedyś poduszce wydobywając z niej każdy jego oddech i zapach włosów. Rano ubierałam uśmiech i szłam na bal zwany życiem by znów co noc powracać do naszej wspólnej poduszki. Kiedyś wybiegłam z domu i pobiegłam na stację. Chciałam pojechać do niego, biegłam tak szybko jakbym chciała dogonić przeszłość. Usiadłam na dworcu na ławce i zaczęłam płakać. Podeszło kilka osób i pytało czy może jakoś pomóc. Płakałam coraz głośniej bo wiedziałam, że nikt mi nie pomoże, nikt nie cofnie czasu, nikt nie zabierze mnie do niego i zrozumiałam że zostałam tutaj sama, spóźniona do niego o miliony godzin. Wróciłam do domu, do córki, która teraz była przecież całym moim światem. On też miał już rodzinę i nie mogłam pozwolić sobie na tą podróż. Codziennie więc staram się żyć tak jak by on tego chciał, staram się wychowywać moje dziecko tak by on był dumny również z niej.
Zrezygnowałam z pracy mając w głowie jego słowa, że jestem wielka a wiara w siebie i swoje możliwości kiedyś tego dowiedzie i postanowiłam skupić się na pisaniu. Zawsze przecież chciałam wydać swój własny tomik poezji i jeżeli wreszcie mi się uda wyślę mu go z podziękowaniami za spełnienie mojego marzenia bo mimo że nie jest przy mnie to nadal stara się spełniać moje marzenia. Moja córka ma już 15 lat, jest dokładnie w tym samym wieku kiedy ja poznałam Piotra, tomik wierszy jest prawie na ukończeniu, a ja codziennie nadal patrzę na nasze wspólne zdjęcia i nadal zasypiam na wspólnej poduszce trzymając go za niewidzialną dłoń. Dzisiaj mój mąż przyszedł do mnie do domu, przyniósł mi białą różę i gdy tylko wyszedł rozpłakałam się bo wiem, że kiedyś dając mu nadzieję bardzo go zraniłam. Teraz już wiem,że być może Piotr kiedyś czytając moje wiersze pisane jego siłą i moim bólem zrozumie, że nie kłamałam mówiąc, że na zawsze…
GDZIEŚ NA GRANICY MOICH SŁÓW I TWOJEGO MILCZENIA, GDZIEŚ POMIĘDZY MOJĄ TĘSKNOTĄ A TWOIM ZAPOMNIENIEM, ODDYCHAJĄC TYM SAMYM POWIETRZEM, ŻYJEMY W INNYCH ŚWIATACH. JA TWÓJ ZNAM, TY O MOIM DAWNO ZAPOMNIAŁEŚ…
Magda Szuba
Akcja „Moja pierwsza miłość”
Pierwsza miłość jest wyjątkowa, to zauroczenie, motyle w brzuchu, ta szeptana na ucho przyjaciółki tajemnica. Niepewność, ciekawość i radość. Zakochując się po raz pierwszy mamy wrażenie, że unosimy się nad ziemią.
Luty to taki czas, kiedy na chwilę przystajemy w naszej miłości. Może dlatego, że nie obchodzimy Walentynek, a może właśnie dlatego, że je obchodzimy. Jedno jest pewne. W tym zimowy miesiącu o miłości myślimy bardziej niż zwykle. Dlatego chciałybyśmy was zachęcić do wspomnienia waszej pierwszej miłości. Zakochania, zauroczenia. Odkurzenie w pamięci tych wyjątkowych chwil. To z pewnością są piękne historie.
Zapraszamy – włączcie się do naszej akcji „Pierwsza miłość”. Napiszcie do nas opisując swoją pierwszą miłość. My najciekawsze listy nagrodzimy i opublikujemy. Powspominajcie z nami <3
i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości
czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą
ks. Jan Twardowski
