Gdy się zakochujemy, tak „naprawdę”, „na zawsze”, zaczynamy snuć piękne plany. Wkrótce pojawiają się rozmowy o założeniu rodziny, o dzieciach. Ma być pięknie i filmowo, wszyscy szczęśliwi, uśmiechnięci… Lekceważymy fakt, że wychowano nas inaczej, że wpajano nam inne wartości. Że podskórnie, intuicyjnie skłaniamy się ku innym stylom wychowawczym. Tymczasem to są właśnie te sprawy, te różnice, których miłość nie przezwycięży, jeśli nie będziemy dążyć do mądrych kompromisów.
Prosta, wakacyjna scenka. Mama, tata i mała, może trzyletnia dziewczynka na obiedzie w nadmorskiej restauracji. Dziecko skubie kurczaka i frytki na stojąco, czasem podskakuje wokół stołu lub biegnie pobawić się w kąciku przeznaczonym dla najmłodszych. Mama cieszy się radością córki i spokojnie zjada swoją porcję. Tata (z jakiegoś powodu lekko poirytowany) chce natomiast, żeby mała usiadła na miejscu („Chodź tu, siadaj na pupie, przy jedzeniu się nie biega”.).
Mama natychmiast staje w obronie córki – Ona jest mała, nie będzie siedziała teraz za stołem po tylu godzinach jazdy. I tak była bardzo grzeczna. Tata nie ustępuje. – Zaraz idzie do przedszkola, powinna nauczyć się zachowywać przy jedzeniu. Rozmowa robi się coraz bardziej dynamiczna. – Przecież w domu zawsze siedzi, są wakacje. – To co, w wakacje może nie umieć się zachować?! – podnosi głos tata. Napięcie między rodzicami rośnie, mała markotnieje i coraz rzadziej podchodzi skubnąć „mięsko” lub frytkę. Woli klocki w kącie sali. Dyskusja rodziców kończy się zaś głośnym: „Rób co chcesz, moje zdanie i tak się dla ciebie nie liczy, sama ją sobie wychowuj” i łzami w oczach mamy. Między kobietą a mężczyzną zapada kompletna cisza. W tej ciszy skończą posiłek i wsiądą do samochodu. A dziewczynka z nosem na kwintę usiądzie w foteliku ściskając pluszaka.
Inny przykład, inna rodzina. Mama i tata z dwójką dzieci w wieku szkolnym, maszerują górskim szlakiem. Chłopiec opowiada jakąś zabawną historię, dziewczynka, odrobinę młodsza, również próbuje zwrócić na siebie uwagę rodziców. Wybrała jednak nie najlepszy sposób. Zrzuca kamienie pod nogi maszerujących za nią turystów. Robi się niebezpiecznie. Ktoś zwraca jej uwagę. Dopiero wtedy odzywają się rodzice. Mama zaczyna krzyczeć – Co ty robisz, ile razy ci powtarzałam, idziemy w góry, nie ma zabawy, nie ma szaleństw! Masz się słuchać.
Ojciec bierze stronę małej. – Nudzi się, trzeba się nią zająć. – To się nią zajmij, ja jestem od tego cały rok, chcę teraz odpocząć – odparowuje mama. Dziewczynka zaczyna jeszcze bardziej „rozrabiać”, w końcu mama „nie wytrzymuje nerwowo” i daje jej klapsa. Ojciec głośno protestuje. Zaczyna się regularna kłótnia na szlaku. Tata jest przeciwny karom cielesnym, mama krzyczy, że dyscyplina musi być, bo potem trudno jej poradzić sobie z dziećmi w domu.
Turyści próbują wyminąć kłócącą się parę, zdezorientowane dzieci stoją i patrzą na rodziców. Ci natomiast wypominają sobie każdą, najdrobniejszą sytuację wychowawczą, w której mieli odmienne zdanie. A potem zaczynają się „wycieczki osobiste”. „Bo Twoja matka ci na wszystko pozwalała”. ” Bo twój ojciec nie okazywał ci uczuć”. W końcu ojciec zawraca, a mama popycha dzieci w górę szlaku. Spotkają się pewnie dopiero wieczorem, w hotelu i obrażeni usiądą razem do kolacji.
To oczywiście tylko przykłady, ale jest dużo innych, poważnych sytuacji, w których różnica zdań w kwestiach wychowawczych może prowadzić do rozpadu związku. Jeśli jedno z partnerów chce, by dziecko spało z rodzicami w łóżku, drugie natomiast uważa takie rozwiązanie za niedopuszczalne, bywa, że o intymności „we dwoje” muszą zapomnieć na dłuższy czas. Jeśli inaczej wyobrażamy sobie wymierzanie kar za niegrzeczne zachowanie i nagradzanie dzieci za ich sukcesy, dyscyplinowanie i wspólne spędzanie czasu z naszymi pociechami, konflikty są tylko kwestią czasu. A te na polu wychowawczym traktujemy przecież wyjątkowo ambicjonalnie.
Wychowano nas w różny sposób. Póki jesteśmy we dwoje, nie stanowi to dla nas większego problemu. Kiedy pojawiają się dzieci, pojawiają się również trudności. To właśnie wtedy musimy na nowo zbudować nasz związek, jako para. Nie zawsze to się udaje, niezależnie od tego jaka jest nasza historia i jak wielkie jest nasze uczucie. Bo to, jak nas wychowano „siedzi” gdzieś głęboko w środku i trudno z tym walczyć. To nas buduje, to sprawia, jakimi jesteśmy rodzicami i małżonkami. Dlatego niezwykle ważne jest, żebyśmy jako rodzicie i para jednocześnie starali się znaleźć wspólną płaszczyznę, jeśli chodzi o niektóre ważne podstawy rodzicielstwa. Wszelkie konflikty na tym polu należy oczywiście rozwiązywać przede wszystkim rozmową.
Jeśli nie chcesz, by różnice w waszym pojmowaniu rodzicielstwa i wychowywania dzieci zrujnowały twój związek, szanuj swojego partnera i wymagaj od niego tego samego. Rodzice czasem zapominają, że są na szczycie hierarchii w rodzinnej strukturze. A to oznacza, że oboje jej szefują, co jest niezwykle trudne.
