Są takie miejsca, do których powracamy kilka razy w ciągu życia. Są takie osoby, do których zbliżamy się ponownie po wielu latach. Paryż – dotychczas dla mnie zbyt oczywisty i zbyt pełny turystów … Dokładnie 10 lat temu po kilkudniowym zwiedzaniu w sierpniowych upałach powiedziałam „bez szału”. Teraz postanowiłam dać mu drugą szansę i zakochałam się bez pamięci.
Fot. Kat Piwecka
Każdy dzień zaczynam od typowego francuskiego śniadania w przecudownej kafejce na rogu mojej ulicy. Kelnerzy codziennie witają mnie z uśmiechem, kiedy o stałej porze wkraczam do lokalu i zamawiam mój ulubiony zestaw śniadaniowy: croissanta z zestawem trzech dżemów, świeżą bagietkę z masłem, szklankę soku pomarańczowego oraz kawę z mlekiem. Potem jeszcze długo siedzę w tym cudownym miejscu, rozmawiając z przemiłą obsługą i popijając kolejne herbatki.
Fot. Kat Piwecka
Na miasto wyruszam dopiero po godzinie 11, niemal natychmiast zanurzając się w podziemne korytarze metra. Nie ma lepszej pory roku na zwiedzanie Paryża niż ciepła złota jesień, a zostać tutaj można nawet pełne dwa tygodnie i codziennie odwiedzać nowe miejsca. Najprzyjemniejsze podczas zwiedzania są przerwy na kawę lub posiłek w zapełnionych ulicznych knajpkach. Wszyscy siedzą przy stolikach wystawionych na ulicę, nigdzie się nie spieszą i rozkoszują się posiłkiem i rozmową w ciepłym jesiennym słońcu.
Fot. Kat Piwecka
Paryż jako miasto miłości pełny jest jej symboli. To tutaj wzdłuż brzegów Sekwany spacerują zakochane pary. To tutaj na prawie każdym moście zakochani wieszają kłódki z własnymi imionami i wyznaniami miłości. To tutaj na każdej prawie ławce czule obejmująca się para zajęta jest wspólną konsumpcją pieczonych kasztanów lub gorących naleśników crepe.
Fot. Kat Piwecka
W Paryżu bardziej niż gdziekolwiek indziej brakuje tej jednej jedynej osoby, z którą można by zamieszkać w ciasnym hotelowym pokoju i jeść codziennie rano na śniadanie ciepłe rogaliki z dżemem. Mówi się, że uczucia które powróciły, tak naprawdę nigdy nie odeszły. Zawsze warto dać im drugą szansę. Czasami tylko po to, żeby się samemu przekonać, że pierwsza decyzja była słuszna. A czasami po to, żeby przeżyć coś pełniejszego i bardziej dojrzałego. Podobnie warto powracać w te same miejsca po wielu latach, ponieważ z biegiem czasu dojrzewamy i zmieniamy się. Zmienia się także nasze postrzeganie otaczającego nas świata i inaczej odkrywamy te same miejsca.
Fot. Kat Piwecka
W ostatnim dniu wybieram się do Ogrodu Luksemburskiego, w którym 10 lat temu podczas tamtego bardzo upalnego lata jadłam pyszne lody sorbetowe. Teraz siedzę na krzesełkach, które są tutaj wszędzie poustawiane i myślę sobie jak bardzo się zmieniło moje życie, od kiedy byłam w tym miejscu ostatnim razem. Dziesięć długich i ważnych lat, w których z młodej dziewczyny przemieniłam się w dojrzałą kobietę, zostałam matką i stworzyłam dom, założyłam i rozwinęłam własną firmę. Tylko w głębi duszy jestem cały czas tak samo szalona, nie mogę nigdy usiedzieć w jednym miejscu i co kilka tygodni muszę uciec daleko w świat po to, żeby odnaleźć siebie.
Fot. Kat Piwecka
Wracam z powrotem do metra, które zabierze mnie w kierunku lotniska. To moje ostatnie minuty w Paryżu. Idę ulicą wzdłuż Ogrodu Luksemburskiego i rzucam ostatnie spojrzenia na piękne kamienice z koronkowymi balkonami przesłonięte gałęziami jesiennych drzew. Łezka mi się kręci w oku, bo już wiem, że kocham to miasto, zostawiam tutaj swoje serce i duszę, i wrócę na pewno.
Paryż, październik 2013
Fot. Kat Piwecka
