Klara energicznie zamknęła drzwi samochodu. Raz jeszcze sprawdziła, czy zaparkowała w dozwolonym miejscu, wyciszyła telefon i szybko skierowała kroki w stronę białego budynku. Powoli przeszła przez długi korytarz, a potem truchtem pokonała kilkanaście schodów.
Oni są chorzy, poważnie chorzy
Stała przed drewnianymi drzwiami. Jeszcze kilka minut, pomyślała. Po chwili ujrzała twarz wysokiego, barczystego pielęgniarza, który wpuścił ją na oddział. Usiadła przy jednym z czterech stolików, torbę z owocami i wodą mineralną postawiła na podłodze. Czekała. Nagle zza rogu wyłoniła się niska, korpulentna kobieta. Była ubrana w dresowe spodnie i czerwoną, polarową bluzę, która doskonale podkreślała jej czarne włosy i ciemną oprawę oczu. Powoli podeszła do stolika, uśmiechnęła się niepewnie.
– Pielęgniarz mówił, że czeka na mnie jakaś młoda kobieta. To chyba pani. Przepraszam, ale nie wiem, co pani tu robi i kim pani jest. Ja teraz czekam na męża, ale jak pani chce, mogę z panią posiedzieć – powiedziała powoli, spoglądając prosto w zielone oczy Klary. – Tak, czekam tu na ciebie. Przywiozłam owoce i wodę. Mam też twoje ulubione ptasie mleczko – szepnęła niepewnie Klara.
-Niech pani da mi ptasie mleczko i posłucha tego, co mam do powiedzenia.Tu nikt nie chce mnie słuchać. Widzi pani tych ludzi, co siedzą tam, przed telewizorem. Oni są chorzy, poważnie chorzy. Niektórzy mają przewlekłą depresję, inni schizofrenię lub demencję starczą.Tak jak ja – powiedziała nachylając się do swojej rozmówczyni bardzo blisko.
Pamiętam, że czasem mnie bił, a potem płakał
-Dobrze, posłucham. Mów… – odparła spokojnie Klara. – Mam na imię Teresa. W tym szpitalu jestem już może trzy, a może cztery miesiące, a może jeszcze dłużej. Lekarze mówią, że jestem chora na schizofrenię i mam początki demencji, ale ja im odpowiadam, że jestem po prostu zmęczona życiem. Bardzo zmęczona i znużona tą swoją codziennością. Wiesz, wychowywałam się na wsi. Moi rodzice zajmowali się hodowlą zwierząt i uprawą zboża, buraków cukrowych. Mieliśmy wielką, drewnianą stodołę, za którą rozciągała się łąka. Tam pasł się nasz koń, Siwek.
Gdy miałam dwa lata, bawiłam się sama na tej łące. Tata był w stodole, mama w ogrodzie zbierała ogórki. To właśnie wtedy ten koń mnie kopnął. W głowę. Chyba za blisko do niego podeszłam. Tata szybko poprosił sąsiada, by zawiózł nas do lekarza, który urzędował w sąsiedniej wsi gminnej. Jakimś cudem uratowali mi głowę i życie, które jednak od tamtej chwili nie było łatwe. Bardzo długo nie mogłam nauczyć się czytać i pisać. Mimo długich godzin spędzonych nad elementarzem, który odziedziczyłam po starszej siostrze, nie potrafiłam zapamiętać ani liter, ani cyfr. Mój tata bardzo się wtedy denerwował. Pamiętam, że czasem mnie bił, a potem płakał. On się chyba o mnie martwił. Ale przecież to nie była moja wina, prawda?
W wieku dziewięciu lat wreszcie nauczyłam się czytać. Bardzo polubiłam książki i wszystkie te historie w nich zapisane. Mój dziadek Marcel, wielki pasjonat śpiewu i tańca, z każdej wizyty w mieście przywoził mi książkę. Potem razem siadaliśmy pod starą jabłonią i czytaliśmy. Dziadek bardzo mnie kochał i to on pierwszy powiedział, że jest ze mnie dumny. Mój dziadziuś kochany. Tata tez zaczął patrzeć na mnie przychylniej. Już mniej krzyczał, chętnie zabierał mnie też na pole. Mówił na mnie „Cygan”, bo miałam czarne jak węgiel włosy i ciemną cerę. Lubiłam to jego określenie.
Tak upływało mi dzieciństwo. Na czytaniu, pracy w polu i pomaganiu mamie przy młodszym rodzeństwie. Skończyłam szkołę podstawową, poszłam do zawodówki, a potem technikum. Moja nauczycielka języka polskiego mówiła, że mam talent. Pięknie pisałam. Chciała, żebym poszła na studia. Ja jednak wolałam szukać męża. Znalazłam pracę, poznałam Jerzego. Przystojny szatyn o niebieskich jak woda oczach.
Nikogo tak bardzo nie kochałam jak jej
Kilka miesięcy po naszym pierwszym spotkaniu, było nasze wesele. Byłam szczęśliwa, dumna, spełniona. Mojego szczęścia nie zaburzyły nawet informacje, że Jerzy mnie zdradza, ma wiele kochanek, lubi pić. Wtedy właśnie dowiedziałam się, że będziemy mieli dziecko. Jerzy zmienił się, a narodziny naszej córki były najcudowniejszym wydarzeniem w moim życiu. Nikogo tak bardzo nie kochałam jak jej.
Gdy moja córka miała dwa lata, postanowiłam skończyć studium nauczycielskie. To nic, że Jerzy sprzeciwiał się mojej decyzji, groził, że jeśli zrealizuję swoje plany, odejdzie. Zaczął więcej pić, a gdy był pijany, bił mnie. Nie potrafiłam odejść od niego. Znosiłam swoje cierpienie w ciszy. Nikomu nie skarżyłam się. Miałam przecież córkę i pracę, którą kochałam. Czasem, gdy Jerzy bardzo mnie pobił, myślałam o samobójstwie.
Mówiłam o tym swojej córce, ale ona przecież nie mogła mi pomóc. Miała wtedy zaledwie kilka lat. Często broniła mnie przed Jerzym. To razem z moją córką szukałam go, gdy kilka dni nie zjawiał się w domu. Wiedziałyśmy, że ma kochankę. Wiesz, jestem bardzo zmęczona. Życiem, swoją chorobą. Bardzo tęsknię za Jerzym. Może dziś mnie odwiedzi. Rano dzwonił do mnie i pytał, czy go pamiętam. Oczywiście, że go pamiętam. Pamiętam, że czasem czule mnie przytulał, a potem robił awanturę, bo kotlety były niedosmażone. Krzyczał też na naszą córkę. Ja też bił. Chyba czasem mocniej niż mnie. Miał taki pas. Gruby, skórzany.To właśnie nim bił moje dziecko. Powinnam ją chronić, ale nie byłam wystarczająco silna. Zawiodłam ją. Może kiedyś mi wybaczy i zrozumie, że naprawdę ją kochałam…
Teresa urwała swoją opowieść, gdy ujrzała łzy spływające po policzkach Klary. Dotknęła jej małej, delikatnej dłoni. Nagle do stolika, przy którym siedziały Klara i Teresa, podszedł lekarz.
– Pani Klaro, proszę pójść ze mną. Musimy porozmawiać o stanie zdrowia pani matki…
Mała A.
