– Kiedy pragniesz dziecka, widzisz na ulicy same kobiety w ciąży. To jest jakiś psychologiczny mechanizm, którego nie potrafię nazwać. Wszyscy w ten sposób cierpimy. Jak czegoś nie mamy, to nagle widzimy wokoło tylko to, czego pragniemy. Jakby nas to osaczało – mówi Bovska, czyli Magda Grabowska-Wacławek. Magdalena opowiada nam o siedmiu latach walki o ciążę, próbie in vitro, odejściu z Kościoła. Wokalistka chce wspierać te kobiety, które jeszcze nie mają happy endu. Te kobiety, które cierpią, marzą i nie wiedzą, czy kiedykolwiek uda im się zostać mamami.
Dlaczego właśnie teraz postanowiłaś opowiedzieć o swoich siedmioletnich staraniach o dziecko? Najczęściej kobiety mówią o tym, kiedy mają swój happy end?
– Zrobiłam to, ponieważ uważam, że brakowało takiego głosu. Jeśli poddałaś się in vitro i zastanawiasz się, czy kiedyś jeszcze będziesz miała siłę przez to przechodzić ponownie, chcesz dostać wsparcie od innej kobiety, która wie, co teraz czujesz. Ja przeszłam różne etapy radzenia sobie z tym tematem i zrozumiałam, że kobiety, które nie mają happy endu, milczą. Chcę je wspierać, mimo tego, że mi się nie udało i nadal nie wiem, czy kiedykolwiek się uda.
Bardzo nie lubię, kiedy ktoś mówi mi: „Magda, nie martw się, na pewno kiedyś będziesz mamą”. A skąd on to wie? Na pewno… to ja kiedyś umrę. To jest jedyna rzecz pewna w życiu każdego człowieka. Wolę tak myśleć o swoim ewentualnym macierzyństwie, choć wiem, że są na świecie inne osoby, które wierzą, że dzięki pozytywnej afirmacji, można góry przenosić. Ja jednak wolę żyć w prawdzie, niż łudzić się samospełniającymi się afirmacjami.
Nie wystarczy wierzyć, że rzeczy niemożliwe nie istnieją?
– Moim zdaniem: nie. Nie zawsze przecież osoby, które mają wielki talent, odnoszą sukces. Nie zawsze kobieta, która byłaby wspaniałą mamą, będzie miała dziecko. Wiadomo, że nie wolno poddawać się i czekać na gwiazdkę z nieba. Trzeba podejmować próby i liczyć się z ryzykiem porażki. Nigdy nie pokochasz, jeśli nie podejmiesz ryzyka. Nie poznasz miłości swojego życia, jak nie wyjdziesz z domu. Dla mnie takie zdania są bliższe prawdy.
Co teraz do ciebie piszą kobiety po wysłuchaniu piosenki „Wielka cisza”?
– Wiele osób zwraca uwagę nie tylko na tekst, ale i na teledysk, który świadomie nakręciliśmy starą metodą na taśmę i wystylizowaliśmy na lata 80. Pomyślałam sobie, że z taką stylistyką utożsamią się też matki, ojcowie i babki, i dziadkowie dziewczyn, które teraz starają się o dziecko. Chcieliśmy powiedzieć: „Zobaczcie, z czym teraz się zmagają wasze córki! Dajcie im wsparcie!” Bo temat niepłodności nie jest czymś nowym.
Przed chwilą przeglądałam wpisy na YouTubie i powiem ci, że większość kobiet w różnym wieku opowiada, że czują się dokładnie tak samo samotne. Mówią o trudnych zmaganiach w walce. Nawet te, którym się udało, opowiadają, że nadal we wspomnieniach mają silny zapis tego, co trudnego działo się z ich ciałem i emocjami podczas procesu in vitro.
Dlaczego my kobiety nie mówimy otwarcie o niepłodności?
– Nie mówimy i czujemy się z tego powodu samotne. Nawet jeśli mężczyzna stara się uczestniczyć w procesie i wspiera swoją partnerkę jak tylko potrafi, to jednak większość procedur leczenia dotyczy organizmu kobiety. Dodatkowo nie opowiadamy o tym otwarcie, bo nie lubimy przyznawać się do porażek i słabości, co oczywiście jest zrozumiałe i naturalne. Jednak w naszym kraju dochodzi jeszcze aspekt tabu. W Polsce żyjemy w nastrojach bardzo radykalnych, jeśli chodzi o politykę płodności i praw kobiet. Nie można liczyć na finansowe wsparcie leczenia niepłodności od rządu. Na szczęście jeszcze kilka samorządów miejskich wspiera finansowo kobiety w in vitro. Ale pamiętajmy, że nie każda kobieta mieszka w miejscowości, w której leczenie jest częściowo refundowane. To zawsze jest kosztowne.
W jednym z wywiadów powiedziałaś, że decyzja o in vitro przyspieszyła twoje odejście z Kościoła.
– Nie chciałam żyć w hipokryzji. Mam wielu wspaniałych przyjaciół, którzy nadal są w Kościele, a kilku z nich nawet korzystało z in vitro. Powiem więcej – nikt w Kościele nie odrzucił mnie z powodu mojej decyzji. Nie odczuwałam wykluczenia czy napiętnowania, bo obracam się wśród wspaniałych ludzi. To była tylko moja decyzja. Dlatego niezmiennie szanuję osoby, które decydują się na pozostanie w Kościele, pomimo złych rzeczy, które się w nim dzieją. Ja tak nie potrafię. Nie lubię w tej naszej kulturze katolickiej, w której wszyscy zostaliśmy wychowani, tego zarażania ludzi poczuciem winy, co potem przekłada się na nasze różne prywatne wybory. To jest część takiej machiny, która pozwala na łatwe manipulowanie. To jest coś, co mnie obecnie wkurza. Mam w sobie ducha rebelianta od zawsze i dlatego postanowiłam się odsunąć.
Czy nadal modlisz się do Boga?
– Odnoszę wrażenie, że mojego zawodu nie da się uprawiać, odcinając się od uczuć, emocji i życia wewnętrznego. Nie potrafię a może też nie chcę dziś nazywać tego, co mam w sercu. Może tylko tyle, że mój Bóg jest monoteistyczny, a moje życie duchowe nadal jest bogate, choć oddalone od idei Kościoła katolickiego.
Śpiewasz „mam w sobie sprzeczności pełne czułości”. Jesteś nadwrażliwcem?
– Nadwrażliwcem i jednocześnie bywam Królową Lodu. Czasem po prostu czuję, że muszę uciec od świata zewnętrznego, zwłaszcza kiedy jestem przebodźcowana. Oczywiście, że jednocześnie uwielbiam ludzi, ale kiedy za dużo emocji się we mnie kłębi, uciekam najchętniej do pracowni. Rysownie lub malowanie w samotności odłącza mnie od napięć. Powiem ci jednak, że lubię w sobie te wszystkie sprzeczne i czułe cechy charakteru, bo dzięki nim umieszczam różne emocje, katalizując je w swoich piosenkach i obrazach.
Czy ty teraz jesteś w procesie in vitro?
– Aktualnie nie. Teraz jestem w procesie kończenia nagrywania piosenek na płytę. To są dwa procesy, które moim zdaniem, totalnie się wykluczają.
Nie można wszystkiego robić naraz?
– Myślę, że warto mówić głośno, że leczenie wymaga dużo poświęcenia, nie tylko finansowego, o którym już rozmawiałyśmy. Wymaga też ogromnej dyspozycyjności czasowej, zaangażowania, pokory, cierpliwości i odporności psychicznej. Trzeba wejść w to z wielką świadomością, bo przecież hormony nie pozostają obojętne dla organizmu. Trzeba pilnować dawek, godzin zastrzyków i nagle okazuje się, że wizytom u lekarza podporządkowana jest cała reszta twojego życia. Dodatkowo mój zawód jest bardzo specyficzny i nieregularny, wiąże się z wyjazdami, spaniem w hotelach w różnych miastach. Dlatego muszę wybierać: albo staranie się o dziecko, albo praca. Albo żonglerka jednym i drugim, co należy do skomplikowanych. Ale przecież całe życie to jest sztuka wyboru.
Chciałam cię spytać, jak ty się koisz po nieudanym procesie in vitro. Co robisz, by odpocząć, nie zwariować?
– To jest bardzo trudny temat. Myślę, że warto dać sobie przestrzeń na żałobę i smutek. Dać sobie prawo do rozpaczy, płaczu, bo jednak łzy nas oczyszczają. Ludzie radzą sobie w różny sposób. Dla mnie najbardziej skuteczną ucieczką od rozmyślania jest praca, którą kocham. Nie wiem jednak, czy to jest dobre rozwiązanie. Lubię czasem robić sobie drobne przyjemności, rytuały, które mnie otulają i koją. Pomocną drogą może też być wsparcie psychologa.
Korzystałaś z pomocy psychologa?
– Krótko, ale chętnie natomiast korzystam cały czas z terapii ciała, chodzę na rehabilitację, która pomagała mi rozładowywać napięcia. Mocno wierzę, że człowiek jest całością, dlatego uważam, że warto wsłuchiwać się uważnie w siebie, a wtedy sami czujemy, co nam będzie pomocne. Ja wyraźnie czuję, że moje ciało mówi: „Zamknij się w domu na trzy dni i sobie popłacz”, albo „Idź na masaż”, albo „…na miasto i ”odepnij wrotki”. Każda droga, która spowoduje rozładowanie emocji w ciele, jest dobra, by wrócić do siebie.
Będziesz jeszcze próbować?
Myślę, że będę, ale nie wiem kiedy. Cieszę się, że jestem w tej decyzji rozumiana, mój mąż ma w sobie zgodę na to, że mogę decydować o macierzyństwie w wolny sposób. Na szczęście według statystyk mam jeszcze trochę czasu. Nie chcę być wobec swojego ciała i emocji przemocowa, pragnę dać sobie czas wytchnienia. Teraz czuję, że przyszedł czas na moją twórczość, na muzykę. Płyta jest niemal gotowa, ostatnie szlify robimy i mam nadzieję, że krążek zostanie wytłoczony na początku przyszłego roku.
