Go to content

Bliznowiec (keloid) – jak można pozbyć się szpecących zmian? To warto wiedzieć

Bliznowiec (keloid)
Fot. iStock

Bliznowiec (keloid) to zmiana skórna, która często przybiera formę widocznej i nieestetycznej pamiątki po zabiegach czy urazach. Keloidy są  niełatwe do usunięcia i często zdarza się, że nawracają jeszcze większe. Istnieje jednak kilka sposobów na to, by zwiększyć szansę na skuteczne pozbycie się problemu. Czym jest bliznowiec i jak można z nim walczyć?

Blizny są nieodłącznym elementem ludzkiego życia. Nietrudno o ich powstanie, szczęśliwie proces gojenia zazwyczaj przebiega dość szybko. Składają się na niego poszczególne etapy:

  • pierwsza faza reakcji zapalnej powoduje migrację komórek takich jak: makrofagi, granulocyty i monocyty;
  • druga faza proliferacji i angiogenezy, polega na przekształceniu migrujących komórek w fibroblasty wytwarzające włókna kolagenowe oraz dochodzi do namnażania włośniczek i tworzenia się naczyń krwionośnych;
  • trzecia faza modelowania i przebudowy trwa do 12 miesięcy i w tym czasie tworzy się finalnie blizna.

Nie zawsze jednak proces odbywa się bez zakłóceń. Czasem blizna rośnie, twardnieje i wygląda nieestetycznie. Dochodzi wtedy do przerostu blizny lub tworzenia się bliznowców.

Bliznowiec (keloid)

Fot. iStock

Czym jest bliznowiec?

Bliznowiec (keloid) to charakterystyczna zmiana skórna wynikająca z nieswoistego i łagodnego rozrostu skóry poza obręb jej uszkodzenia. Keloidy cechują się gładką i lśniącą powierzchnię, a w wielu przypadkach posiadają także wypustki przechodzące poza pierwotny obszar uszkodzenia.

Bliznowiec może utworzyć się na skórze w każdym wieku. Statystyki jednak pokazują, że najczęściej pojawia się u młodych osób między 10. a 30. rokiem życia. Z powodu bliznowców do lekarza częściej zgłaszają się kobiety niż mężczyźni. Bliznowce nie ustępują samodzielnie.

Bliznowiec po operacji tarczycy

Szczególnie często pojawiają się bliznowce po operacji tarczycy, w miejscu cięcia chirurgicznego poprowadzonego poprzecznie. Sprzyja temu wzmożone napięcie skóry, na którym bliznowce tworzą się częściej niż w innych lokalizacjach. Poza tym bliznowce wykazują większe tendencje do pojawiania się w okolicy pępka, ramion, czy mostka.

Bliznowiec a blizna przerostowa

Bliznowiec różni się od blizny przerostowej tym, że blizna przerostowa tworzy się dokładnie w granicach uszkodzenia skóry, a bliznowiec ją przerasta. Blizna przerostowa ma tendencję do jaśnienia i zmniejszania się. Bliznowiec, początkowo o sinoczerwonym kolorze, może się rozrastać jeszcze długo po urazie i nigdy samoistnie się nie cofa.

Bliznowiec (keloid)

Fot. iStock/Bliznowiec (keloid)

Bliznowiec — przyczyny powstawania zmian

Przyczyna rozwoju bliznowców nie jest znana, wiadomo natomiast, że może się przyczyniać do tego ciemna karnacja skóry. Prawdopodobnie wynika to z wpływu hormonu stymulującego melanocyty (MSH) na metabolizm tkanki łącznej. Istnieją także inne czynniki, które mogą zwiększać ryzyko wystąpienia bliznowców. Należą do nic m.in.:
  • oparzenia;
  • uszkodzenie skóry podczas zabiegów chirurgicznych, zabiegów dermabrazji i szczepień;
  • ukąszenia owadów;
  • wykonywanie i usuwanie tatuaży;
  • przejście trądziku bliznowaciejącego;
  • choroby takie jak: półpasiec, ospa wietrznej, zapalenie mieszków włosowych, progeria, sklerodermia, wrodzona łamliwość kości, zespół Ehlersa-Danlosa, osteopoikilia, zespół Rubinsteina-Teabi.

Kiedy udać się z bliznowcem do lekarza?

Zazwyczaj keloidy nie wymagają interwencji lekarskiej, choć wiele zależy od ich lokalizacji i wyglądu. Widoczne bliznowce mogą wpływać na obniżenie samopoczucia spowodowanego szpecącą zmianą w widocznym miejscu. Z kolei szybki rozrost bliznowca może być objawem złośliwienia zmiany, dlatego ważna jest kontrola lekarska u dermatologa lub chirurga.

Bliznowiec — leczenie

Bliznowce można usuwać z ciała, ale nie zawsze jest to proste i przynoszące pożądane efekty zadanie. Można jednak próbować różnych sposobów walki z bliznowcami.

Bliznowiec (keloid)

Fot. iStock/Bliznowiec (keloid)

Bliznowce można leczyć przy zastosowaniu następujących metod:

  • chirurgiczne wycięcie — odchodzi się stosowania wyłącznie tej metody, ze względu na duże ryzyko jeszcze większego rozrostu. Usunięcie zmiany sprawi, że powstanie nowa rana, a organizm będzie dążył do zagojenia jej, przy czym może się okazać, że w efekcie powstał kolejny keloid, czasem jeszcze większy od pierwotnego. Większe szanse na powodzenie tej metody daje połączenie jej z zastosowaniem opatrunków silikonowych lub uciskowych, leczenia sterydami lub radioterapią;
  • krioterapia — wymrażanie zmienionej tkanki ciekłym azotem, który powoduje niszczenie naczyń krwionośnych a w efekcie zaburzenie przepływu krwi. To z kolei skutkuje niedokrwieniem i niedotlenieniem tkanek bliznowatych. Metodę tę stosuje się jedynie w przypadku małych blizn;
  • terapia radiacyjna (radioterapia) — metoda leczenia za pomocą promieniowania jonizującego, które wpływa na zahamowanie rozrostu fibroblastów wytwarzających włókna kolagenowe;
  • leczenie laserowe — najlepsze efekty przynosi zastosowanie lasera węglowotlenowego CO2. Wiązka promieni laserowych skierowana na bliznowiec hamuje produkcję kolagenu, jednocześnie wspiera wzrost kolagenazy (enzymu rozkładającego kolagen). To w efekcie nasila proces rozpadu kolagenu i wpływa na uczucie zmniejszenia napięcia tkanek;
  • opatrunki uciskowe przy poparzeniach;
  • kortykosteroidy — podaje się je miejscowo w postaci wstrzyknięć;
  • zastrzyki interferonu gamma — jego działanie polega na hamowaniu powstawania kolagenu i procesu włóknienia;
  • olejki i maści nawilżające —  w składzie powinny mieć wyciągi z roślin, alantoinę, heparynę, silikon. Aby przyniosły jak najlepsze efekty, należy stosować je od momentu zagojenia rany.

źródło:  www.poradnikzdrowie.pl, www.czytelniamedyczna.pl