Czy zdrada w związku z dwudziestoletnim stażem boli bardziej? Bardziej niż ta, odkryta przypadkiem po kilku miesiącach spotykania się raz u niego, raz u niej? Ewa tego nie wie. Uważa jednak, że w miłości każdy (i zakochana po uszy nastolatka i zapracowana, czekająca w domu na swojego męża żona) jest tak samo naiwny.
Ona już ma TO za sobą. Całą tę dość żałosną historię zdrady i oszukiwania, chowania się po kątach i dość spektakularnej próby powrotu do stanu rzeczy „ zanim TO się wydarzyło”. Ale po kolei.
– Początki były cudowne, no ale oboje byliśmy młodzi. Młodość się zawsze dobrze wspomina, prawda? – zamyśla się z uśmiechem Ewa – Poznaliśmy się na pierwszym roku studiów, a po trzech miesiącach zwykłej znajomości zostaliśmy parą. Dlaczego się w nim zakochałam? Bo dał mi poczucie bezpieczeństwa. Romantyzm? Nie, nie. To raczej ja dbałam o atmosferę w naszym związku. On za to organizował nam życie. Wszystko miał dokładnie zaplanowane, wiesz? Zaraz po studiach wzięliśmy ślub i założyliśmy małą firmę usługową. Wszystko sami, od podstaw. Pracowaliśmy w tygodniu i w weekendy, żeby tylko zaskoczyło. Na początku biuro mieliśmy w domu. W tym biurze, czyli w małym pokoju, który miał być kiedyś moją garderobą przewijałam naszą córkę Gabrysię. I tak wtedy sobie myślałam: kiedyś urządzę tu tę garderobę, będę w niej układać ukochane szpilki, trampki, ciuchy… Będę się stroić dla Krzyśka.
Kilka lat wyrzeczeń przyniosło efekty. Firma zaczęła naprawdę dobrze prosperować, a rodzina zyskała finansową stabilizację. Biuro przenieśli nawet do wynajętego lokalu. Ewa z uśmiechem wspomina ten okres. W pracy prowadziła księgowość, w domu gotowała obiady, składała w kostkę świeżo uprane koszulki męża, a skarpetki zwijała parami – tak jak lubił. Lubił też porządek, taki kiedy wszystkie książki są poukładane na półce od tych największych do najmniejszych. I taki, kiedy szklanki w kuchni stoją równo, a talerze odkłada się zawsze w to samo miejsce. Więc Ewa układała te książki i szklanki równiutko. I talerze też. Dla Krzysia.
Małżeństwo? Dziękuję, jest dobrze
Kiedy na świecie zjawił się synek Ewy i Krzysztofa, czasu na dbanie o ten porządek przestało wystarczać. Krzysio troszkę przytył, więc Ewa prała i składała w kostkę jego koszulki, ale w odrobinę większym rozmiarze. Zaczęła też gotować warzywa na parze, przyrządzać dietetyczne dania i pilnować by dużo spacerował. W weekendy, bo w tygodniu to już nie było kiedy. Poza tym wszystko układało się naprawdę wspaniale. Na jedną gwiazdkę Ewa dostała nawet od męża piękny wisiorek w kształcie płatka róży. Byli szczęśliwi razem. To znaczy, wtedy Ewa tak właśnie myślała. Krzysiek pozakładał dzieciom lokaty, zabezpieczył je. I zaczął planować im przyszłość: studia, pracę. – W życiu trzeba być przygotowanym na wszystko – mówił do nastoletniej już Gabrysi.
Przebudzenie
Dwa lata temu Ewa skończyła 40 lat. Jakoś tak naturalnie zaczęła podsumowywać swoje życie. Pomyślała: za dużo tej pracy, przecież wszystko mamy. Pora zacząć z tego korzystać. – Zatrudnijmy kogoś w firmie, stać nas na to – poprosiła męża Przydałaby nam się pomoc w biurze przy papierach, kontaktach z klientami… Mielibyśmy więcej czasu dla siebie.
Krzysztof zgodził się bez problemu. Klaudię znaleźli przez znajomą, od razu zyskała ich sympatię. Młoda, wesoła, deklarowała, że szybko się uczy. Zależało jej, żeby szybko zacząć – martwiła się jak opłaci następny semestr studiów. Dzieci też ją polubiły. A Ewa? Była wniebowzięta. Do biura jeździła teraz na dwie trzy godziny dziennie, resztę czasu spędzała w domu, z dziećmi. Dla Krzysztofa zaczęła gotować dania kuchni portugalskiej i wykupiła romantyczną wycieczkę do Lizbony. Wreszcie mogła cieszyć się tym, na co tak ciężko oboje pracowali.
Martwiło ją tylko jedno: że Krzysztof wciąż tak dużo pracuje. Właściwie coraz dłużej. I jak przez tę pracę jest coraz bardziej nieobecny. Nawet w domu, wieczorem, gdy kładli się spać, widziała wyraźnie, że jego myśli, jak nigdy wcześniej, krążą wokół pracy.
Pewnego dnia, zaniepokojona zwierzyła się z tego Klaudii. – Krzysztof długo zostaje w biurze bo chce mieć pewność, że wszystkie faktury wystawione są prawidłowo – zapewniła ją dziewczyna. Faktury? Przecież Ewa zamknęła miesiąc, wszystko jest w porządku. Ach, ten jego pedantyczny charakter. Dwa dni później Krzysztof wraca do domu po 23. – Musiałem przygotować ofertę świąteczną – rzuca tylko i kładzie się spać. Jest grudzień.
Nie dzwoń, nie pisz…
No i nadchodzi ten dzień. Dzień przed Wigilią, żeby być precyzyjnym. Krzysztof znika. To znaczy, nie wraca do domu na noc, nie odbiera telefonów, nie daje znaku życia. Rano Ewa dostaje SMS: Jestem za granicą, nie szukaj mnie. Przepraszam. Zakochałem się.
Tylko tyle i aż tyle.
Świat Ewy przestaje się kręcić, robi jej się zimno i niedobrze jednocześnie. Następne, świąteczne dni spędza na środkach uspokajających, działa jak robot. Zamyka się z dziećmi w domu i przełykając łzy tłumaczy, że tata musiał wyjechać. Sama nie wie jak przygotowuje dla siebie i dzieci skromną, wigilijną kolację. Gabrysia jednak czuje co się stało. Bezskutecznie próbuje się do ojca dodzwonić. A wieczorami, nic nie mówiąc, kładzie się obok mamy w sypialni, Mówi, że musi jej pilnować.
Ewa nie wie, w kim zakochał się jej mąż.
Pierwszego dnia po świętach jedzie do biura i robi przegląd służbowej poczty. W ten sposób dowiaduje się nie tylko o tym, że że jej mąż za granicę wyjechał razem z Klaudią, ale również, że ich romans trwa już dobre kilka miesięcy. Następne kilka godzin przypomina senny koszmar. Ewa wydzwania do męża, ten nie odpowiada. Odpowiada za to Klaudia – Proszę nie robić scen. Kochamy się i zamierzamy się pobrać. Będziemy mieli dziecko. Oczywiście Krzysztof odda pani dom. Ale firmę zatrzymujemy. Tak zaplanowaliśmy.
Po powrocie do kraju, Krzysztof przysyła do domu znajomego: prosi, by Ewa spakowała jego białe koszulki, te uprane i złożone w kostkę. I prosi: nie dzwoń do mnie, nie rób mi wyrzutów. Do Klaudii też nie dzwoń: nie wolno jej denerwować. I nie nastawiaj dzieci przeciwko mnie.
A dzieci, nawet mały Karolek, stoją murem za matką. Rodzina? Są różne głosy : Tam musiało być coś nie tak – mówię jedni. – Dzwoń o każdej porze, Ewka, pomożemy – zapewniają drudzy. Teściowa oficjalnie przyjmuje na obiedzie nową „przyszłą synową”. Do wnuczki dzwoni z wyrzutami. – Może to ci się nie podobać, ale taki jest wybór twojego ojca. I masz ten wybór szanować.
Koniec
Po miesiącu Ewa jest już tak wyczerpana, że zaczyna zaniedbywać dom i pracę. Czuje, że musi coś zmienić. Natychmiast.
Dzieci wysyła do swojej mamy, za miasto. Zamyka się w domu. I przez dwa tygodnie dosłownie wyje w poduszkę. Po dziesięciu dniach staje przed lustrem i patrzy na zapuchnięte oczy, blade usta. Dociera do niej, że to naprawdę koniec, że cokolwiek się stanie, jej małżeństwo to etap zamknięty. I że trzeba zbudować siebie od nowa. Że są dzieci, córka – a w niej olbrzymie wsparcie. I jeszcze, że ona tej córce musi dać przykład, że nie wolno się tak poddawać, tak rezygnować z siebie. Więc robi listę spraw najpilniejszych, tych dotyczących dzieci i ich bezpieczeństwa. A potem firma. I na końcu ona. Rozwód to tylko formalność, Krzysztof ostatecznie godzi się oddać Ewie i firmę i dom. Potem znika z jej życia. Z życia dzieci także.
Początek
Mija 10 miesięcy. Ewa siada z dziećmi do wigilijnej kolacji. Uśmiecha się ślicznie, jest chyba szczęśliwa. I silna. Krótka, modna fryzura podkreśla jej urodę. Ewa sięga po opłatek, gdy rozlega się dzwonek domofonu. W drzwiach staje Krzysztof z niemowlęciem w modnym nosidełku. – Powiedziała, że nie po to przyjechała do Warszawy, żeby niańczyć dziecko i pojechała na narty. Zostawiła nas w święta – mówi.
Ewie żal jest maleńkiej dziewczynki, przykrytej nieudolnie zielonym kocykiem w żabki. Więc tata i córka zostają na kolację. Ale zaraz potem wychodzą. – Zadzwonię – próbuje Krzysztof, ale Ewa kiwa przecząco głową.
Kiedy samochód z małą Helenką i jej tatą odjeżdża, długo patrzą z Gabrysią przez okno.
– Cóż, zaplanował wszystko, ale tego to się chyba nie spodziewał – mówi w zamyśleniu Gabrysia, która przez ten rok naprawdę bardzo wydoroślała – Wiesz, nawet mi go żal.
– Mi również – odpowiada Ewa. – Ale to już nie moja historia. Wszyscy dokonujemy „jakiś” wyborów.
Epilog
Dziś Ewa sama prowadzi firmę, którą kilkanaście lat temu założyła razem z mężem. Radzi sobie naprawdę dobrze, ale priorytetem pozostaje dla niej czas spędzony z dziećmi. Odżyła, zdała egzamin na prawo jazdy i planuje kupno samochodu.
W mały pokoju, tym samym, w którym kiedyś przewijała Gabrysię – urządziła sobie garderobę. Bardzo kobiecą i nastrojową. To tam najczęściej rozmawia ze swoją dorastająca córką na „babskie” tematy. To tam właśnie zaniosła swoje nowe szpilki. Szpilki w kolorze dojrzałej pomarańczy.
