Mam uogólnione zaburzenia lękowe. I mam je od trzeciej klasy, nawet nie zdając sobie sprawy, co się ze mną dzieje. Po prostu pamiętam, że cały czas martwiłam się i martwię o rzeczy, o których inne dzieci w moim wieku nawet nie pomyślały.
Moja podróż z tą chorobą psychiczną była co najmniej wyboistą drogą. Miesiącami żyję bez żadnych objawów, czuję się beztroska i szczęśliwa. A potem nagle uderza mnie jak błyskawica i nie mogę nic zrobić, aby to powstrzymać. To przerażające zaburzenie. Czemu? Sprawia, że myślisz o rzeczach, o których normalnie byś nie pomyślała. Myśli wpadają do twojej głowy i nie możesz tego powstrzymać. Twoje serce bije szybciej i w ogóle nie możesz oddychać. I bez względu na to, ile razy to się zdarza, wciąż jest dla mnie równie przerażające.
- ZOBACZ TEŻ: „Bałam się, że stracę kontrolę, nie dam rady nad sobą zapanować” – Iga Kreft o nerwicy lękowej
Gdybym nie czuła tego niepokoju, codziennie budziłbym się z jasną głową. Nie przeglądałbym bezmyślnie mojej wyimaginowanej listy kontrolnej, już przytłoczona czekającym mnie dniem.
Gdybym nie miała lęków, mógłbym beztrosko jeździć na wycieczki, wakacje i koncerty. Nie musiałabym martwić się wypadkami samochodowymi, poczuciem klaustrofobii, strachem z powodu nadmiernej stymulacji.
Gdybym nie odczuwała niepokoju, mogłabym oddychać. Naprawdę oddychać. Bez ostrych wdechów. Bez bólu w klatce piersiowej. Bez paniki. Bez utraty prawdziwej energii.
Gdybym nie miała lęków, nie musiałbym wstawać następnego dnia po wypiciu alkoholu, już panikując z powodu tego, co zrobiłam lub czego nie zrobiłam.
Gdybym nie odczuwała niepokoju, byłabym bardziej wspierającym przyjacielem, towarzyszem i córką. Odbierałabym wszystkie telefony i SMS-y. Nie odwoływałabym planów, na które tak bardzo czekałam. Nie byłabym źle zrozumiana.
Gdyby nie lęki, miałabym lepszą samoocenę. Nie kwestionowałabym siebie jako osoby. Nie kwestionowałabym własnej wartości i zdolności do kochania. Po prostu byłabym zadowolona z siebie.
Gdybym nie odczuwała niepokoju, nie musiałabym dzwonić do rodziców w środku ataku lękowego, błagając, żeby mnie zabrali, żeby poczuć się trochę bezpieczniej.
Gdybym nie odczuwała niepokoju, nie byłabym oceniana. A jestem oceniana przez ludzi, którzy nie rozumieją, że to choroba. To brak równowagi chemicznej w moim mózgu, na który nie mogę nic poradzić.
Gdyby nie lęki, nie musiałabym się nawet tłumaczyć za każdym razem, gdy spotykam kogoś nowego lub muszę wcześniej wyjść. Nie musiałabym się bronić przed czymś, co jest poza moją kontrolą.
Ale o to chodzi – gdyby nie lęki, nie byłabym tak silna, jak jestem teraz. Nie byłabym tak wytrzymała i odważna. I chyba można powiedzieć, że nawet nie byłbym sobą.
