Go to content

Wyzwania diabetologii

Za nami Światowy Dzień Walki z Cukrzycą. 13 listopada Wydawnictwo dedykowało diabetykom kolejny projekt „Życie z cukrzycą”, w którym zapytaliśmy ekspertów, od lat aktywnie działających 
dla poprawy opieki diabetologicznej w Polsce, jakie problemy dotykają polskich pacjentów i co ich zdaniem należałoby zmienić, aby poprawić obecną sytuację.

Zrzut ekranu 2015-11-25 o 10.23.37Miliony ludzi na świecie choruje na cukrzycę. Według danych IDF (Międzynarodowej Organizacji Diabetologicznej) chorobą dotkniętych jest już 387 milionów osób na świecie. Polska w najbliższym czasie będzie więc musiała zmierzyć się z tym narastającym problemem epidemiologicznym, związanym z rosnącym odsetkiem nowych zachorowań, a także rzeszą osób żyjących z cukrzycą i borykających się z groźnymi powikłaniami. Już dziś z cukrzycą zmaga się 3 mln Polaków, z czego ok. 1 mln jeszcze o tym nie wie.

Skuteczna walka z tą epidemią nie będzie możliwa bez dobrze opracowanej strategii oraz wieloletniego planu działania, który określi priorytetowe obszary działania w zakresie prewencji, leczenia i jakości życia osób z cukrzycą. Konieczna jest zmiana podejścia do cukrzycy w systemie ochrony zdrowia i spojrzenie na chorobę w sposób interdyscyplinarny. Cukrzycę należy przede wszystkim określić jako chorobę społeczną, a co za tym idzie stworzyć kompleksowy systemu działań, mających na celu zwiększenie wykrywalności cukrzycy, zmniejszenie odsetka nowych zachorowań a także ograniczenie powikłań u osób chorujących na cukrzycę.

Jednym z najważniejszych zadań Państwa w najbliższych latach powinno być wdrożenie długofalowej strategii przeciwdziałania cukrzycy. Cukrzyca nie tylko musi się stać jednym z priorytetów zdrowotnych, ale także muszą zostać podjęte zdecydowane kroki pro laktyczne.

Kierunkiem w stronę takiego podejścia jest projekt pt. „Cukrzyca 2025. Strategia prewencji i leczenia cukrzycy w Polsce 2015–2025”. Przygotowany przez organizacje diabetologiczne oraz ekspertów dokument strategiczny definiuje wyzwania oraz kluczowe obszary priorytetowych działań, które muszą zostać podjęte w najbliższym czasie. Te zmiany powinny się dokonać na wielu poziomach: indywidualnym, społecznym i systemowym.

Rok 2025 wydaje się dość odległy. Tak długa perspektywa rzadko jest uwzględniana w planach zdrowotnych. Abyśmy jednak mogli za dziesięć lat zmniejszyć drastycznie rosnące wskaźniki cukrzycy, musimy podjąć szereg działań już dzisiaj.

 

Zrzut ekranu 2015-11-25 o 10.24.46Niestety wzrasta liczba osób chorych na cukrzycę. Niezwykle ważna jest profilaktyka i kontrolne badania, które powinny (a nie zawsze są) być wykonywane u każdego, a szczególnie u osób z tzw. grupy ryzyka. Znacznie lepiej jest przeciwdziałać i zapobiegać chorobie, niż później ją leczyć, co jest znacznie droższe. Przy cukrzycy typu 2 możliwa jest prewencja – istotnym jest właściwy styl odżywiania, edukacja oraz aktywność fizyczna.

Na diabetyków czekają różnego rodzaju problemy. Młodzi diabetycy, a właściwie ich rodzice i opiekunowie, spotykają się z problemem znalezienia odpowiedniego przedszkola i szkoły, do której może uczęszczać ich pociecha. Często dyrektorzy odmawiają przyjęć, bojąc się odpowiedzialności za stan zdrowia dziecka. Potrzeba więcej energii skierować na szkolenia kadry pedagogicznej w temacie cukrzycy. Nie ma bowiem nic gorszego, jak strach nauczycieli spowodowany niewiedzą.

Chorzy narzekają na zbyt wysokie ceny leków koniecznych do życia. Zbyt wiele płaci się za insuliny, w szczególności za analogi insulin, które w wielu europejskich krajach są darmowe. Nieprecyzyjne są kryteria refundacji analogów długodziałających w cukrzycy typu 2. Refundacja należy się pacjentowi, który źle prowadzi cukrzycę, a gdy osiąga lepsze wyniki – refundacja przestaje obowiązywać. Wciąż nierefundowana jest terapia przy pomocy leków inkretynowych. W ostatnich miesiącach diabetycy mają także problemy z dostępnością insulin w aptekach. Preparaty podobno nielegalnie są odsprzedawane za granicę. Niedopuszczalnym jest, aby lek ratujący życie nie był dostępy w aptekach. Sytuacja powinna być prawnie rozwiązana, a nielegalnych handel zabroniony.

Bardzo niepokojącym jest jeszcze problem edukacji chorych. W większych ośrodkach, miastach wojewódzkich dostęp do edukacji, lekarzy, pielęgniarek, edukatorów jest znacznie łatwiejszy niż w małych miasteczkach. Często chorym brakuje podstawowej wiedzy, co później przekłada się na problemy zdrowotne.