Go to content

Kilka sytuacji z twojego dzieciństwa, które sprawiły, że w dorosłym życiu brak Ci pewności siebie

Wiele osób wyrosło w środowisku, w którym ich rodzice, rodzeństwo, członkowie rodziny, nauczyciele, rówieśnicy i podobnie ważne osoby w ich życiu powiedziały im, dały do zrozumienia, że nie są wystarczająco dobrzy. Niektóre z tych wiadomości były kierowane bezpośrednio, inne były przekazami ukrytymi, bardzo subtelnymi, tak, że dziecko nie było nawet świadome tego, że dzieje się coś złego. Dopiero kiedy dorośnie, mocno odczuje skutki tego, co się wydarzyło.

Usiądź, wróć wspomnieniami kilkanaście, a może kilkadziesiąt lat wstecz. Zastanów się, czy

1. Byłeś traktowany tak, jakbyś był całkiem bezwartościowy lub niewiele wart?

Niestety, wielu rodziców i inne, ważne dla nas w dzieciństwie autorytety postrzegają dziecko jako kogoś, kto jest ich „podwładnym” lub własnością. Nie dostrzegają w nim myślącej i czującej istoty.  W rezultacie traktują swoje dziecko surowo i niszczą je psychicznie. Bywa, że dochodzi do nadużyć fizycznych, emocjonalnych, werbalnych. Wiele dzieci wychowuje się w taki sposób, że ich głównym celem staje się zaspokojenie potrzeb rodzica, a nie odwrotnie. Jeśli dziecko nie jest wystarczająco dobre, jest karane, zmanipulowane, zawstydzane i wpędzane poczucie winy. Nic dziwnego, że dorasta ze zaniżoną samooceną, która przejawia się w różnego rodzaju problemach psychologicznych, emocjonalnych i społecznych.

2. Próbowano zmusić cię do osiągniecia nierealnych standardów i fałszywie obwiniano

Dorośli często stawiają swoim dzieciom poprzeczki, które osiągnąć jest bardzo trudno. Przykładem tego jest napięty program dnia, wypełniony szkołą, dodatkową nauką języków, zajęciami pozalekcyjnymi, które nie mają nic wspólnego z przyjemnością. Jeśli dziecko nie osiąga takich wyników, jakich się spodziewamy, sprawiamy, by poczuło się odrzucone i niewystarczająco dobre. Podobne przykłady można znaleźć w życiu rodzinnym dziecka, kiedy to rodzice oczekują od niego wypełnienia określonej roli, którą świadomie lub nieświadomie mu przypisali. Bywa, że dzieci są zmuszane do przestrzegania bezsensownych lub nawet sprzecznych zasad, do wzięcia odpowiedzialności za rzeczy, za które nie są odpowiedzialne. Takie zachowanie prowadzi do rozwoju przewlekłego poczucia winy i wstydu, które będzie się „ciągnęło” za dzieckiem w dorosłym życiu.

strona 1 z 2
druga część artykułu na następnej stronie

1/1 brak poczucia wartości

3. Byłeś porównywany do innych

Rodzice porównują swoje dziecko z innymi, aby poczuło się źle i zmieniło swoje zachowanie. Mówią: „Dlaczego nie możesz być taki jak twój brat / siostra?” „Piotruś jest takim dobrym chłopcem, szkoda, że ​​nie mam takiego syna jak on. ” „Zosia to taka miła dziewczyna, a ty jesteś po prostu rozpieszczonym bachorem”. Takie porównania zwiększają poczucie niepewności. Dorosły nie wyrasta z przymusu ciągłego porównywania się z innymi i albo czuje się „gorszy”, albo „lepszy” od innych.

4. Nauczono cię odczuwać bezradność

Niektóre dzieci są tak wychowywane, by pozostały zależne od swoich rodziców. Wmawia się im, że nie mogą podejmować decyzji, które same są w stanie podjąć, że sobie nie poradzą. A przecież, bez możliwości eksperymentowania, odkrywania, podejmowania decyzji i popełniania błędów, takie dzieci dorastają, wierząc, że są niekompetentne, niezdolne, niezdarne. Jako dorośli uważają, że ​​mają mniejszą kontrolę nad swoim życiem niż faktycznie, ponieważ przywykli do wiecznej kontroli.

Skutki

W odpowiedzi na te doznane w dzieciństwie przeciwności, dorośli rozwijają różne mechanizmy obronne i mechanizmy przetrwania. Niektórzy poświęcają się innym, ponieważ zostali wychowani, aby opiekować się innymi i tłumić swoje prawdziwe potrzeby, emocje, zainteresowania i preferencje. Inni stają się wysoce narcystyczni i patrzą na relację z innymi jedynie przez pryzmat korzyści. A jeszcze inni utknęli w martwym punkcie poczucia bezradności i żyją bardzo pasywnie.


Na podstawie: blogs.psychcentral.com